De sfeer zit er inmiddels goed in! Na een heerlijke dag op de scooter langs de grootste zuidelijke badplaatsen (Agonda, Betul, Varca & Benaulim) met als eindbestemming Margao heb ik de beste tour ooit achter de rug. De heenweg over van die kleine gezellige weggetjes (je kent ze wel) en de terugweg lekker doorknallen op de snelweg. Los van de hitte kreeg ik op de heenweg ook een moment het zweet onder de neus van mijn teller. Dat de brandstof bijna op was! Zat ik daar in de middle of fucking nowhere! Gelukkig bij een hutje van een oudere man 2 flessen petrol kunnen kopen haha! En dat spul mocht smaken ook, met een gerust hart en een volle tank door kunnen cruisen. Momenteel even geen zin & tijd (met name zin) om in alle details te treden want ik kan niet wachten om weer op de scooter te springen. Straks met vol enthousiasme richting Panaji, ik hoop dat ik het haal! Maar de echte reden van dit bericht? Ik heb net m'n rondleiding gefixed! Van mij, voor jullie! Zomaar! En het is allemaal écht zo mooi ja, misschien nog wel mooier haha! En nu ga ik eindelijk m'n dagelijkse lassi doen (Google 'em! Is echt G-O-E-D!)
Mioshay!
maandag 29 maart 2010
zaterdag 27 maart 2010
Ontwenningsverschijnselen
Met een reis van zo'n 14 uur achter de rug zit ik inmiddels alweer dik 2 dagen in Goa. Het zuiden van Goa. Palolem om precies te zijn. Aan het (ongeveer algemeen geaccepteerde) mooiste strand van India. In een hutje gemaakt van bamboe en palmbladeren. Met een zo goed als open douche midden in de natuur. Met boomkikkers, hagedissen, vogels in de meest uiteenlopende kleuren en hier en daar een verdwaalde eekhoorn. Iets dat je denk ik wel een paradijsje kan noemen. Maar nu komt het... het is makkelijker te beschrijven dan te realiseren.
Ik heb al een hoop prachtige plekken mogen zien in m'n leven waarvan dit denk ik wel de mooiste is tot nu toe maar dat voldane gevoel dat ik normaal toch wel heel snel te pakken heb blijft hier op de een of andere manier een beetje uit. Misschien is het allemaal net iets te veel. Ik vind het fantastisch dit gevoel te ervaren aangezien het haaks op mijn verwachting staat en daar dus helemaal op uit was maar op hetzelfde moment voelt het ook een beetje leeg. Is dit het nou? Ik denk dat van mijn droom om altijd te willen reizen en dingen ontdekken deze eindbestemming qua visuele prikkeling een klein beetje de magie van het onwetende heeft gehaald. Alsof mijn paradijs een soort van anticlimax is. Want wat is het eigenlijk. Zo raar om mijzelf te horen zeggen maar voor de mooie dingen in het leven hoef je niet ver te reizen. Al moet je wel ver reizen om daar achter te komen. Best dubbel.
Hopelijk kan ik hier de komende twee weken de rust vinden die ik probeer op te zoeken. De basis is er in ieder geval naar en ik had op geen betere plek terecht kunnen komen, nu nog het complete, bevestigende gevoel. Ik zit nog iets te veel in m'n kop met onder andere Kumari die met tranen afscheid van mij nam. En m'n meisie en gezinnetje die ik dit toch ook wel heel graag had willen laten zien. Soms is het lastig met jezelf te dealen. Verder is het ook wel een beetje zeiken op hoog niveau hoor, heb hier onder andere ook al m'n ultieme vrijheid moment meegemaakt die ik nog nooit eerder zo intens ervaren had. Op m'n eigen scooter (want ik heb hier een scooter) over kleine weggetjes door de jungle (helaas nog geen foto's van) gereden om vervolgens bij zonsondergang een mangoest tegemoet te rijden. Je weet wel, zo'n soort fret-achtig beest die (gif)slangen eet. Gruwelijk! Ook alweer ontzettend veel mensen ontmoet en biertjes mee gedronken waarvan de tweede avond nog wel de mooiste was. Redelijk tipsy teruggekropen naar m'n hut om nog even te wateren in mijn über riante open air badkamer met mozaïk tegeltjes. Met zaklantaarn in mijn mond want ik kon de lichtknop niet meer vinden haha! Naja, hele tijd mee bezig geweest om tot de ontdekking te komen dat er 2 boomkikkers met mij zaten mee te kijken! Ik kreeg hartkloppingen van de spanning omdat ik het geweldig vond die beesten te zien en stoof ook als een gek af op m'n camera. Om vervolgens een half uur op de grond te zitten om foto's van ze te nemen. Tsja. Soms ben ik blijkbaar best wel een emo hahaha!
Maar goed. Genoeg. Ik sluit natuurlijk af met een paar plaatjes en een filmpje waarvan het filmpje voor mijn gevoel de spijker op z'n kop slaat. Heel veel mooie dingen maar je blijft met een gevoel zitten van; huh? Ga verder! Nou ja, dat dus. Ik ben benieuwd wat er nog allemaal gaat volgen! Opties zat. Ik voel me een beetje verwend.
Over & uit.
PS. Een video rondleiding hier door het resort komt nog, voor nu dus alleen een sneak peak van mijn 'werkplek'!
Ik heb al een hoop prachtige plekken mogen zien in m'n leven waarvan dit denk ik wel de mooiste is tot nu toe maar dat voldane gevoel dat ik normaal toch wel heel snel te pakken heb blijft hier op de een of andere manier een beetje uit. Misschien is het allemaal net iets te veel. Ik vind het fantastisch dit gevoel te ervaren aangezien het haaks op mijn verwachting staat en daar dus helemaal op uit was maar op hetzelfde moment voelt het ook een beetje leeg. Is dit het nou? Ik denk dat van mijn droom om altijd te willen reizen en dingen ontdekken deze eindbestemming qua visuele prikkeling een klein beetje de magie van het onwetende heeft gehaald. Alsof mijn paradijs een soort van anticlimax is. Want wat is het eigenlijk. Zo raar om mijzelf te horen zeggen maar voor de mooie dingen in het leven hoef je niet ver te reizen. Al moet je wel ver reizen om daar achter te komen. Best dubbel.
Hopelijk kan ik hier de komende twee weken de rust vinden die ik probeer op te zoeken. De basis is er in ieder geval naar en ik had op geen betere plek terecht kunnen komen, nu nog het complete, bevestigende gevoel. Ik zit nog iets te veel in m'n kop met onder andere Kumari die met tranen afscheid van mij nam. En m'n meisie en gezinnetje die ik dit toch ook wel heel graag had willen laten zien. Soms is het lastig met jezelf te dealen. Verder is het ook wel een beetje zeiken op hoog niveau hoor, heb hier onder andere ook al m'n ultieme vrijheid moment meegemaakt die ik nog nooit eerder zo intens ervaren had. Op m'n eigen scooter (want ik heb hier een scooter) over kleine weggetjes door de jungle (helaas nog geen foto's van) gereden om vervolgens bij zonsondergang een mangoest tegemoet te rijden. Je weet wel, zo'n soort fret-achtig beest die (gif)slangen eet. Gruwelijk! Ook alweer ontzettend veel mensen ontmoet en biertjes mee gedronken waarvan de tweede avond nog wel de mooiste was. Redelijk tipsy teruggekropen naar m'n hut om nog even te wateren in mijn über riante open air badkamer met mozaïk tegeltjes. Met zaklantaarn in mijn mond want ik kon de lichtknop niet meer vinden haha! Naja, hele tijd mee bezig geweest om tot de ontdekking te komen dat er 2 boomkikkers met mij zaten mee te kijken! Ik kreeg hartkloppingen van de spanning omdat ik het geweldig vond die beesten te zien en stoof ook als een gek af op m'n camera. Om vervolgens een half uur op de grond te zitten om foto's van ze te nemen. Tsja. Soms ben ik blijkbaar best wel een emo hahaha!
Maar goed. Genoeg. Ik sluit natuurlijk af met een paar plaatjes en een filmpje waarvan het filmpje voor mijn gevoel de spijker op z'n kop slaat. Heel veel mooie dingen maar je blijft met een gevoel zitten van; huh? Ga verder! Nou ja, dat dus. Ik ben benieuwd wat er nog allemaal gaat volgen! Opties zat. Ik voel me een beetje verwend.
Over & uit.
PS. Een video rondleiding hier door het resort komt nog, voor nu dus alleen een sneak peak van mijn 'werkplek'!
dinsdag 23 maart 2010
WIDE Children's Home
Voor dit bericht zijn eigenlijk niet veel woorden nodig, de bewegende beelden in het bijgevoegde filmpje spreken hopelijk voor zich. Neem er wel even de tijd voor en probeer 'em te kijken met een hoofdtelefoon. Ben erg benieuwd naar de reacties! Laat het me weten! De kwaliteit is trouwens niet echt top maar vanwege afschuwelijk traag internet in zelfs het internetcafé is de compressie een tandje strenger dan gewoonlijk.
Het kan zijn dat ik iets later zal reageren dan normaal want ik sta op het punt te vertrekken. Althans. M'n tas moet nog even snel gepakt worden en morgenochtend rond de klok van 06:00 (uiteraard lokale tijd) zal ik Tiru per bus verlaten richting Bangalore. Vanaf daar met het vliegtuig naar Goa om hopelijk 2 weken lang lekker tot mezelf te komen.
Enjoy the movie ennuh... check nog even dit bericht mocht je met een naar gevoel blijven zitten bij het einde van het filmpje!
Vannakam!
Het kan zijn dat ik iets later zal reageren dan normaal want ik sta op het punt te vertrekken. Althans. M'n tas moet nog even snel gepakt worden en morgenochtend rond de klok van 06:00 (uiteraard lokale tijd) zal ik Tiru per bus verlaten richting Bangalore. Vanaf daar met het vliegtuig naar Goa om hopelijk 2 weken lang lekker tot mezelf te komen.
Enjoy the movie ennuh... check nog even dit bericht mocht je met een naar gevoel blijven zitten bij het einde van het filmpje!
Vannakam!
zaterdag 20 maart 2010
Johnny: India Experience
Nou, daar is ie dan hoor; mijn roep om wat extra hulp!
Om Kumari en het weeshuis (WIDE Children's Home) te steunen vraag ik aan iedereen om eens te checken of je een paar extra centen over hebt die ze hier heel erg goed kunnen gebruiken. Voor deze monster actie heb ik mijn eigen naam, hand, tijd & non-stop actieve brein in de strijd gegooid om als een wervelstorm binnen te klappen in de vorm van een t-shirt. Een t-shirt? Njahhhh... een soort van. Het is natuurlijk kunst op textiel. Dat je het toevallig kan dragen is een leuke extra additie. Het is in ieder geval uniek en dat is belangrijk toch? Jaaa man, een echte Seijdel! Wie wil dat niet? Maar even zere neus... Het t-shirt is het resultaat van mijn India ervaringen tot nu toe, een paar geinige highlights. Een aap, koe, banaan, hagedis, tempel & veel muggen. Inmiddels al wel redelijk bekend natuurlijk. In eerste instantie was het de bedoeling het door 1 van de kinderen te laten inkleuren maar dat heeft Kumari op het laatst tegengehouden, ze vond het zonde om dit mooie shirt te laten verpesten haha! Eventuele volgende shirts krijgen op de borst een zelf getekend ontwerp van de kinderen (die ik zal overtrekken). Maar anyway. Dit mooie, groene shirt op onderstaande foto's is het gezicht van mijn sponsoractie; Johnny: India Experience. En deze mascotte kan jij in huis halen! Door te bieden! Het startbedrag is 75 eur en daar blijft het hopelijk niet op steken. Dat kan gewoon niet. De reden van dit shirt is natuurlijk om zoveel mogelijk geld binnen te halen dus donaties los van dit shirt zijn ook meer dan welkom of daar gaat het eigenlijk zelfs nog het meest om.
Voor een iets duidelijker beeld waar het geld hard voor gebruikt kan worden hier een overzicht van een aantal vaste lasten;
• Eten voor alle kinderen p/m Rs 26,640 (Eur 433,-)
• Eten voor 1 kind p/m Rs 888 (Eur 14,43)
• Eten voor 1 kind per dag Rs 29,60 (Eur 0,48)
• Reizen naar school per rickshaw voor alle kinderen p/m Rs 5400 (Eur 87,78)
• Schoolboeken voor 1 kind per jaar Rs 180 (Eur 2,92)
• Kleren inclusief schoenen voor 1 kind per jaar Rs 770 (Eur 12,51)
• Zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen p/m Rs 3030 (Eur 49,25)
Om maar een beetje een indruk te kunnen geven...
Ik zal dit blogbericht blijven updaten met donaties die zijn binnengekomen. Wil je niet dat je naam + bedrag erbij komt te staan stuur me dan in een mail dat je liever anoniem blijft.
Een donatie doen?
Mij een mailtje doen op jonneseijdel (apenstaartje) gmail.com met als onderwerp titel: Donatie Kumari en in de mail zelf het bedrag.
Bieden op het Johnny: India Experience T-Shirt?
Mij een mailtje doen op jonneseijdel (apenstaartje) gmail.com met als onderwerp titel: IK WIL DAT SHIRT! en in de mail zelf het bedrag (in de gaten houden wat de laatste bieding is).
Johnny: India Experience T-Shirt
Startprijs € 75,-
Donaties
Xing: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Alvin Groen: € 49,25 (zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen)
Henk & Jacqueline: € 87,78 (reis naar school voor alle kinderen)
Jacqueline klas inzameling: € 30,-
Joachim & Priscilla: € 20,-
Annie Schonewille: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Nicky van Puffelen: € 4,80 (eten voor 10 kinderen)
Kees Kranenborg: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Pascal Rijniersen: € 12,51 (kleren + schoenen voor 1 kind)
Priscilla van Noord: € 0,48 (eten voor een kind)
Theo Woudenberg: € 2,40 (eten voor 5 kinderen)
Anno Niem: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Henk & Bea Stuut: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Malou Seijdel: € 14,43 (eten voor 1 kind)
Om Kumari en het weeshuis (WIDE Children's Home) te steunen vraag ik aan iedereen om eens te checken of je een paar extra centen over hebt die ze hier heel erg goed kunnen gebruiken. Voor deze monster actie heb ik mijn eigen naam, hand, tijd & non-stop actieve brein in de strijd gegooid om als een wervelstorm binnen te klappen in de vorm van een t-shirt. Een t-shirt? Njahhhh... een soort van. Het is natuurlijk kunst op textiel. Dat je het toevallig kan dragen is een leuke extra additie. Het is in ieder geval uniek en dat is belangrijk toch? Jaaa man, een echte Seijdel! Wie wil dat niet? Maar even zere neus... Het t-shirt is het resultaat van mijn India ervaringen tot nu toe, een paar geinige highlights. Een aap, koe, banaan, hagedis, tempel & veel muggen. Inmiddels al wel redelijk bekend natuurlijk. In eerste instantie was het de bedoeling het door 1 van de kinderen te laten inkleuren maar dat heeft Kumari op het laatst tegengehouden, ze vond het zonde om dit mooie shirt te laten verpesten haha! Eventuele volgende shirts krijgen op de borst een zelf getekend ontwerp van de kinderen (die ik zal overtrekken). Maar anyway. Dit mooie, groene shirt op onderstaande foto's is het gezicht van mijn sponsoractie; Johnny: India Experience. En deze mascotte kan jij in huis halen! Door te bieden! Het startbedrag is 75 eur en daar blijft het hopelijk niet op steken. Dat kan gewoon niet. De reden van dit shirt is natuurlijk om zoveel mogelijk geld binnen te halen dus donaties los van dit shirt zijn ook meer dan welkom of daar gaat het eigenlijk zelfs nog het meest om.
Voor een iets duidelijker beeld waar het geld hard voor gebruikt kan worden hier een overzicht van een aantal vaste lasten;
• Eten voor alle kinderen p/m Rs 26,640 (Eur 433,-)
• Eten voor 1 kind p/m Rs 888 (Eur 14,43)
• Eten voor 1 kind per dag Rs 29,60 (Eur 0,48)
• Reizen naar school per rickshaw voor alle kinderen p/m Rs 5400 (Eur 87,78)
• Schoolboeken voor 1 kind per jaar Rs 180 (Eur 2,92)
• Kleren inclusief schoenen voor 1 kind per jaar Rs 770 (Eur 12,51)
• Zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen p/m Rs 3030 (Eur 49,25)
Om maar een beetje een indruk te kunnen geven...
Ik zal dit blogbericht blijven updaten met donaties die zijn binnengekomen. Wil je niet dat je naam + bedrag erbij komt te staan stuur me dan in een mail dat je liever anoniem blijft.
Een donatie doen?
Mij een mailtje doen op jonneseijdel (apenstaartje) gmail.com met als onderwerp titel: Donatie Kumari en in de mail zelf het bedrag.
Bieden op het Johnny: India Experience T-Shirt?
Mij een mailtje doen op jonneseijdel (apenstaartje) gmail.com met als onderwerp titel: IK WIL DAT SHIRT! en in de mail zelf het bedrag (in de gaten houden wat de laatste bieding is).
Johnny: India Experience T-Shirt
Startprijs € 75,-
Donaties
Xing: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Alvin Groen: € 49,25 (zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen)
Henk & Jacqueline: € 87,78 (reis naar school voor alle kinderen)
Jacqueline klas inzameling: € 30,-
Joachim & Priscilla: € 20,-
Annie Schonewille: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Nicky van Puffelen: € 4,80 (eten voor 10 kinderen)
Kees Kranenborg: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Pascal Rijniersen: € 12,51 (kleren + schoenen voor 1 kind)
Priscilla van Noord: € 0,48 (eten voor een kind)
Theo Woudenberg: € 2,40 (eten voor 5 kinderen)
Anno Niem: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Henk & Bea Stuut: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Malou Seijdel: € 14,43 (eten voor 1 kind)
donderdag 18 maart 2010
Gingee
Ik heb hier voor het eerst m'n creditcard gebruikt! En hij is geweigerd! Waar ik wel achteraan heb moeten bellen om achter te komen omdat het me een beetje te lang duurde. Ik had een retourtje geboekt van Bangalore naar Dabolim (Goa) maar de bevestiging bleef wel erg lang uit. Na een belletje en een hoop abracadabra engels begreep ik hieruit dat ze geen internationale betalingen accepteren. Dat heeft nog best wel lang geduurd want de luchtvaartmaatschappij begreep niet dat ik een Nederlander was aangezien ik in Tamil Nadu 'woon' en met een (eigen) India nummer bel. Begrijpelijk. Met een nieuw belletje de hele bende gecanceled om 5 uur in de bus naar het hoofdkantoor in Chennai te mijden en met de hulp van Kumari en Xavier op zoek gegaan naar een andere optie. Dat is een soort van reisbureau geworden want die accepteren ca$h. En zo'n reisbureau is hier niets meer dan een muurtje van klei + bananenblad dak + computer + uhhh... plus niks. Dat is het. Precies dezelfde vlucht (Kingfisher Airlines) geboekt voor Rs 1000 extra, iets meer dan een tientje extra dus. Voor een kleine 125 euri heb ik nu een retourtje Bangalore - Dabolim. Mwah, das toch nog best wel oké niet?! Ik vind het prima! Van 24 maart t/m 6 april zit ik in ieder geval 2 weken lang keihard het onderste uit de pan (kan?) te chillen in Palolem bij Bakhti Kutir. Beetje kokosnoten onder een palmboom drin..... Oeps! Grapje! Uhhmmm uhhhh... jaaaaaa, neeeee, het is natuurlijk niet helemaal chillen maruh... ja ik ben natuurlijk gewoon hard bezig hè. Ik moet gerechten ontdekken voor het kookboek en m'n echte ik leren kennen. It's all about personal development. Ja écht. Serieus. Ik doe dit ook niet voor m'n lol ofzo. Ik wil gewoon heel erg graag weten hoe ik reageer als er totaal geen stress op mijn schouders rust want daar heb ik normaal zooooo veel last van. Het is best wel een uitdaging hoor. Echt waar! (Pffiiieew! Net op tijd weten recht te lullen.)
Maar all madness on a small stick; 't is gelukkig toch weer goed afgelopen en eigenlijk stiekem best wel weer heel veel te danken aan Xavier & Kumari. Die hebben namelijk echt al veel voor me gefixed. Ik heb m'n ideeën nog niet op tafel gegooid of ze zijn al aan het meedenken, echt geweldig. Ze beginnen me inmiddels ook al best wel goed te kennen haha! Echt grappig om wakker geschud te worden door Kumari als ik weer eens verzonken ben in gedachten en om vervolgens door Xavier te horen te krijgen waar ik nou eigenlijk over aan het nadenken was. En dat het dan nog klopt ook hè. Priceless. Er wordt veel gelachen! En dat terwijl het soms (financieel gezien) allemaal nog helemaal niet zo lekker gaat. Ik vind het lastig er iets over te zeggen maar het spreekt natuurlijk voor zich dat je in een weeshuis met 30 kinderen soms best moeilijke tijden moet doormaken. Al die buikjes moeten gevuld worden en dat kost een hoop knaken. Zonder vaste inkomsten (want de full-time job is het weeshuis) moeten we (nou nou, ik heb het zelfs al over we) het met name hebben van donaties. De afgelopen 3 maanden was er een donatie van Wally die dus eigenlijk Vallie heet wat weer een verbastering is van Valérie waar Kumari het eten van kon bekostigen. Dat loopt nu zo'n beetje tegen het einde en er moet dus weer wat beter op de centen worden gelet. Om al eerder met een soort van sponsoractie te komen dan het kookboek ben ik gelijk m'n dummy / blackbook / schetsboek ingedoken om schetsen te maken voor het design van een t-shirt. Hoe & wat komt later omdat ik dat nog een beetje verder moet uitwerken. Ik ga dus in ieder geval een kleine oproep doen aan al jullie trouwe lezers om een eventuele donatie te doen. Zulke zinnen schrikken mij altijd aardig af aangezien ik daar niet echt warm voor loop maar wacht maar af... dit wordt gruwelijk!! Later (waarschijnlijk maandag) meer.
Zoooooo... en om nog even terug te komen op dat t-shirt. Wat is het een b*tch om hier een wit shirt te vinden ZONDER print. Niet normaal. Samen met Xavier in de rickshaw de hele stad rondgereden en alle kledingwinkels afgestruind opzoek naar een blanco shirt. In een normale maat. Dus niet XXXXL. Zelfs een paar keer te horen gekregen van verkopers dat ik ook best wel voor dat shirt met die print kan gaan omdat het een echte Levi's is. Dan maakt het toch niet uit dat ie niet blanco is? Jonge, jonge... echte verkopers hoor. Soms valt het echt niet te begrijpen dat bepaalde mensen een winkeltje kunnen runnen aangezien ze elkaar al staan aan te staren bij de vraag of ze t-shirts verkopen. En dan wordt die vraag in Tamil gesteld hè! No kidding! Met 5 man een discussie van een paar minuten (!) om uiteindelijk een rode polo onder m'n neus gedrukt te krijgen. Heel leuk allemaal hoor maar ik moet me soms wel even inhouden... Dat witte shirt is blijkbaar echt een zeldzaamheid in Zuid-India en dus niet gevonden. Had niet gedacht dat dat zo'n opgave zou zijn maar als je er op let zie je op straat ook gewoon helemaal niemand met een wit t-shirt. Eigenlijk zie je überhaupt helemaal niemand met een t-shirt. Het is gewoon best wel freaky dat 99% van de mannen op straat in een overhemd loopt en geloof mij... dat hoeft er niet per definitie netjes en verzorgd uit te zien haha! Maar iedereen loopt in een overhemd met lange mouwen. En een lange broek, maar dat wijkt al iets verder af van het t-shirt waarmee ik begon. En om het dan gelijk maar compleet te maken; slippers of zoals ze het hier noemen chapels. Oeeeehhhh wat kom je daar een nasty voeten in tegen. Daar ga ik jullie de details serieus van besparen. Uiteindelijk wel een ander shirt weten te scoren die minstens zo goed is en me hopelijk van 't weekend even lekker uitleven op dat ding. Resultaat dus hopelijk over een paar dagen.
Verder afgelopen dinsdag (16/03) met Priya de bus naar Gingee (of Senji) gepakt, 37 kilometer ten oosten van Tiruvannamalai. Om Rajagiri & Krishnagiri te checken (King & Queen Fort). Een fort uit de 16e eeuw op de top van een berg dat qua kleuren en materialen echt samensmelt met de omgeving, mooi om te zien & na Hampi een lachertje om dat heuveltje te beklimmen! 487 treden en ja... ik heb ze gewoon geteld omdat ik nergens kon terugvinden hoe veel het er waren. Dus voor degene die ooit nog eens een keer naar Gingee toe gaat om het Queen Fort te beklimmmen: het is niet meer nodig bij de les te blijven om te kunnen vertellen hoeveel treden je nu werkelijk beklommen hebt. Het King Fort kan ik je helaas niet vertellen omdat dat nogal een pittige berg schijnt te zijn om te beklimmen (de bergen staan tegenover elkaar). Ennuh... Priya kon het niet aan, ik wel hoor. Echt wel. Ik doe dat normaal gewoon. Pfff, makkie. Bij 't Queen Fort ontzettend veel hagedissen gespot en dan heb ik het al snel naar m'n zin. Ze zaten echt overal! Op het topje van de berg in een klein open tempeltje onze meegenomen idli's gegeten, veel lopen babbelen en van het uitzicht genoten. Goeie shit dus. Een paar foto's en een ieniemienie, piepklein filmpje toegevoegd voor een kleine impressie van Gingee.
Moh!
Maar all madness on a small stick; 't is gelukkig toch weer goed afgelopen en eigenlijk stiekem best wel weer heel veel te danken aan Xavier & Kumari. Die hebben namelijk echt al veel voor me gefixed. Ik heb m'n ideeën nog niet op tafel gegooid of ze zijn al aan het meedenken, echt geweldig. Ze beginnen me inmiddels ook al best wel goed te kennen haha! Echt grappig om wakker geschud te worden door Kumari als ik weer eens verzonken ben in gedachten en om vervolgens door Xavier te horen te krijgen waar ik nou eigenlijk over aan het nadenken was. En dat het dan nog klopt ook hè. Priceless. Er wordt veel gelachen! En dat terwijl het soms (financieel gezien) allemaal nog helemaal niet zo lekker gaat. Ik vind het lastig er iets over te zeggen maar het spreekt natuurlijk voor zich dat je in een weeshuis met 30 kinderen soms best moeilijke tijden moet doormaken. Al die buikjes moeten gevuld worden en dat kost een hoop knaken. Zonder vaste inkomsten (want de full-time job is het weeshuis) moeten we (nou nou, ik heb het zelfs al over we) het met name hebben van donaties. De afgelopen 3 maanden was er een donatie van Wally die dus eigenlijk Vallie heet wat weer een verbastering is van Valérie waar Kumari het eten van kon bekostigen. Dat loopt nu zo'n beetje tegen het einde en er moet dus weer wat beter op de centen worden gelet. Om al eerder met een soort van sponsoractie te komen dan het kookboek ben ik gelijk m'n dummy / blackbook / schetsboek ingedoken om schetsen te maken voor het design van een t-shirt. Hoe & wat komt later omdat ik dat nog een beetje verder moet uitwerken. Ik ga dus in ieder geval een kleine oproep doen aan al jullie trouwe lezers om een eventuele donatie te doen. Zulke zinnen schrikken mij altijd aardig af aangezien ik daar niet echt warm voor loop maar wacht maar af... dit wordt gruwelijk!! Later (waarschijnlijk maandag) meer.
Zoooooo... en om nog even terug te komen op dat t-shirt. Wat is het een b*tch om hier een wit shirt te vinden ZONDER print. Niet normaal. Samen met Xavier in de rickshaw de hele stad rondgereden en alle kledingwinkels afgestruind opzoek naar een blanco shirt. In een normale maat. Dus niet XXXXL. Zelfs een paar keer te horen gekregen van verkopers dat ik ook best wel voor dat shirt met die print kan gaan omdat het een echte Levi's is. Dan maakt het toch niet uit dat ie niet blanco is? Jonge, jonge... echte verkopers hoor. Soms valt het echt niet te begrijpen dat bepaalde mensen een winkeltje kunnen runnen aangezien ze elkaar al staan aan te staren bij de vraag of ze t-shirts verkopen. En dan wordt die vraag in Tamil gesteld hè! No kidding! Met 5 man een discussie van een paar minuten (!) om uiteindelijk een rode polo onder m'n neus gedrukt te krijgen. Heel leuk allemaal hoor maar ik moet me soms wel even inhouden... Dat witte shirt is blijkbaar echt een zeldzaamheid in Zuid-India en dus niet gevonden. Had niet gedacht dat dat zo'n opgave zou zijn maar als je er op let zie je op straat ook gewoon helemaal niemand met een wit t-shirt. Eigenlijk zie je überhaupt helemaal niemand met een t-shirt. Het is gewoon best wel freaky dat 99% van de mannen op straat in een overhemd loopt en geloof mij... dat hoeft er niet per definitie netjes en verzorgd uit te zien haha! Maar iedereen loopt in een overhemd met lange mouwen. En een lange broek, maar dat wijkt al iets verder af van het t-shirt waarmee ik begon. En om het dan gelijk maar compleet te maken; slippers of zoals ze het hier noemen chapels. Oeeeehhhh wat kom je daar een nasty voeten in tegen. Daar ga ik jullie de details serieus van besparen. Uiteindelijk wel een ander shirt weten te scoren die minstens zo goed is en me hopelijk van 't weekend even lekker uitleven op dat ding. Resultaat dus hopelijk over een paar dagen.
Verder afgelopen dinsdag (16/03) met Priya de bus naar Gingee (of Senji) gepakt, 37 kilometer ten oosten van Tiruvannamalai. Om Rajagiri & Krishnagiri te checken (King & Queen Fort). Een fort uit de 16e eeuw op de top van een berg dat qua kleuren en materialen echt samensmelt met de omgeving, mooi om te zien & na Hampi een lachertje om dat heuveltje te beklimmen! 487 treden en ja... ik heb ze gewoon geteld omdat ik nergens kon terugvinden hoe veel het er waren. Dus voor degene die ooit nog eens een keer naar Gingee toe gaat om het Queen Fort te beklimmmen: het is niet meer nodig bij de les te blijven om te kunnen vertellen hoeveel treden je nu werkelijk beklommen hebt. Het King Fort kan ik je helaas niet vertellen omdat dat nogal een pittige berg schijnt te zijn om te beklimmen (de bergen staan tegenover elkaar). Ennuh... Priya kon het niet aan, ik wel hoor. Echt wel. Ik doe dat normaal gewoon. Pfff, makkie. Bij 't Queen Fort ontzettend veel hagedissen gespot en dan heb ik het al snel naar m'n zin. Ze zaten echt overal! Op het topje van de berg in een klein open tempeltje onze meegenomen idli's gegeten, veel lopen babbelen en van het uitzicht genoten. Goeie shit dus. Een paar foto's en een ieniemienie, piepklein filmpje toegevoegd voor een kleine impressie van Gingee.
Moh!
maandag 15 maart 2010
Mysore Mylove
Daar gaan we dan! Maar waar moet ik beginnen? Afgelopen week is echt een week van ervaringen geweest. Dûh. Logisch. Maar dit waren écht ervaringen. Momenteel zelfs nog in een soort roes en te weinig overzicht om er afstand van te nemen en te realiseren wat ik nu eigenlijk heb meegemaakt. Het rondreisje van Tiruvannamalai naar Bangalore naar Mysore naar Bangalore naar Hospet naar Hampi naar Hospet naar Bangalore naar Tiruvannamalai is opzich best wel indrukwekkend geweest. Los van alle mooie dingen die er te zien zijn is het echt een openbaring om zoiets in je eentje te doen. Niet altijd even fijn natuurlijk maar daardoor juist wel weer fijn. Want ook de minder leuke dingen kan ik in m'n zak steken als ultieme ervaring. En die minder leuke dingen zijn trouwens ontzettend schaars want ik heb weer redelijk wat mazzel gehad met alles en het reizen zelf vond ik zelfs nog fijn ook. Misschien dat ik tijdens het reizen zelf nog wel de meeste rust heb gevonden, je kan namelijk geen kant op maar je bent wel bezig. Heerlijk toch? Ik kon eindelijk even helemaal niks doen terwijl ik iets aan het doen was. En dat begon dus in de bus vanaf Tiruvannamalai, ca. 6 uur hobbelen & veel lawaai richting Bangalore. Op de plek van de kaartjesknippert want dat had Xavier voor me gefixed. Super chill. En je ziet natuurlijk de meest gekke dingen tijdens zo'n lange rit door heel veel van hetzelfde landschap en dorpjes. Grappig trouwens dat zulke beelden nog beginnen te wennen ook; 5 man op een motor, vrachtwagens volgeladen met hout, staal of whatever en dat dan die lading die ze vervoeren 2 keer zo groot is dan de vrachtwagen zelf. Apen die vluchten voor stenen die ze naar hun kop gegooid krijgen als ze weer eens iets gejat hebben. Doodgereden honden, rondslingerende wielen, spookrijders... bedelende mensen die hun handje door het raam steken als de bus even een stop maakt. En weet ik veel wat nog meer. En echt vaag dat ik dan een kippenvel momentje krijg van een kalkoen. Ja serieus. Ik zag langs de kant van de weg een kalkoen zo stom met z'n poot in het zand graven zoals een kip dat kan doen. En das het geinige; ik wist niet dat kalkoenen dat ook deden. Haha! En daar dan gelukkig van worden, ik zat gewoon met een gigantische grijns op m'n kop toen ik dat zag. Dus ja. Veel gekke dingen.
Maar goed, 10:45 vertrokken uit Tiru en rond 17:00 op Majestic, het centrale busstation van Bangalore. Om daar uit te komen moest ik overstappen op busstation Sattelite (Bangalore) waar ik werd opgepikt door Singh, de zwager van Xavier. Om bij m'n eerste trippie niet gelijk het diepe in te springen door écht alles helemaal in m'n uppie te ontdekken was deze back-up best wel fijn. Samen met Singh opzoek gegaan naar een lodge en wat zitten babbelen in een restaurantje over wat ik allemaal wil gaan doen. Dat klinkt opzich allemaal nog best wel simpel maar met iemand die (zacht uitgedrukt) niet echt vloeiend engels spreekt is zelfs dat al best een opgave. Veel misverstanden zouden hier dus ook uit gaan voortvloeien haha! Misschien dat er straks nog een paar te binnen schieten dus dan komen ze misschien nog wel voorbij. Spullen in ieder geval gedropt in m'n kamertje met harde bed (zie filmpje) waar kakkerlakken bij waren inbegrepen en met m'n camera & Singh de stad in gegaan om het centrum een beetje te verkennen. Aansluitend met zijn zoon Vino afgesproken in een restaurant om te eten, want ja ook hier moest natuurlijk weer volop gegeten worden om vervolgens een sms van m'n meisie te ontvangen dat het nu echt definitief is dat ze me eerder komt opzoeken in India! Singh & Vino begrepen er even geen reet van toen ik 'em als een bezetene tussen de rickshaws door stond te stuiteren! Wooooeeehoooeee!!! Ticket omgeboekt naar 9 april. NEGEN freakin' april. Dik 5 weken samen. Dat wordt wat! Yeah! Door al deze eerste ervaringen, drukke reis en een volle buik, bij het ruiken van m'n bed al in slaap gevallen en dus een fijne nacht gehad. Totdat er om 7 uur in de ochtend opeens zo'n maffe pipo van de lodge op de deur stond te dreunen. Na 5 minuten eindelijk opengedaan om een paar compleet onverstaanbare woorden te incasseren. That's it. Serieus. Echt fucking vaag. En de volgende dag weer!! Snap er nog steeds geen zak van wat daar de bedoeling van is. Maar goed, zal wel. Dit is ook de dag dat mijn soort van keelontsteking begon waar ik nu nog een beetje last van heb. Zeer waarschijnlijk van alle uitlaatgassen in de stad. Dat dacht ik zelf al maar is me net nog een keer bevestigd door Kumari. En dan is Bangalore dus 1 van de meest schone steden hè! Opzich wel schoon qua zwerfafval maar dat verkeer man. Echt niet normaal. Het is daar smog in het kwadraat. Gewoon moeilijk mistig. Waar je ook bent, zelfs in de groene parken (en die zijn er best veel) is het eigenlijk onmogelijk om een frisse hap adem binnen te krijgen. Best wel beklemmend en dus verre van aangenaam. Het is natuurlijk ook wel een gigantisch grote stad (5,7 miljoen inwoners) dus logisch dat het druk is maar doe mij maar gewoon lekker rustige dorpjes met fluitende vogels enzo. Over het algemeen dan, want zo'n stad heeft ook wel z'n voordelen natuurlijk. Waaronder alcohol. Haha!
Deze eerste dag al ontzettend veel gezien waaronder het Technological museum, Government museum, Venkatappa Art Gallery, Lalbach Botanical Garden (= echt schitterend, heb nog een foto voor die ouwe van een gestoord grote Eucalyptus boom haha!), Cubbon Park en veel eettentjes. Zelfs nog een fantastisch bakkie koffie gehad bij een franchise genaamd Coffee Day Break. Vergeleken met de rest echt dure shit, 2 bakkies koffie en een pasta-tje voor Rs 620! Maar het was elke rupee cent waard. Daar was ik blijkbaar echt even aan toe. Mede door de cafeïne natuurlijk een gigantische energiestoot gekregen! Bij terugkomst in m'n lodge tegen het begin van de avond greep ik de Lonely Planet (reis bijbel) erbij om te checken of er nog tips in stonden wbt uitgaansgelegenheden. Ik een combi van een restaurant + bar / club uitgezocht (Koshy's Bar) en op de straat een rickshaw aangehouden om me daar naartoe te brengen. Kom ik daar na een rit van 30 minuten aan en is het echt een klote tent. Wat een gare bedoeling man. Suffe toko. Maar ja, toch maar aangeschoven en 2 Corona's achterover getikt om m'n verdriet te verdrinken hahaha. Nee zo erg was het ook weer niet maar had me er wel even wat anders bij voorgesteld. Maruh... allemaal leuk en aardig deze dag maar ik was totaal ergens anders mee bezig. De volgende dag had ik namelijk met Singh afgesproken om naar Bannerghatta Biological Park te gaan, het natuurreservaat met de tijgers!!!
Ooh ja, schiet me nu ineens te binnen. Alhoewel. Ik zit er eigenlijk meer middenin. Indiërs praten niet met elkaar maar schreeuwen (hard) tegen elkaar. Standaard. Terwijl ze wel een goed gehoor hebben aangezien ze ook over afstanden van meer dan 100 meter tegen elkaar schreeuwen en dan wordt het geluid toch al redelijk gedempt. Geinig feitje niet?!
Maar goed. Bannerghatta. 's Ochtend vroeg met de bus vanaf Majestic vertrokken en dat was een uurtje of anderhalf rijden. En op plaats van bestemming was er net een festival gaande. Opstopping voor de bus, perfect foto / film momentje voor mij. Moeilijk trouwens om een selectie van al die foto's & film te maken. Heb nu ongeveer een selectie van 500+ foto's overgehouden en daar moet ik dan een selectie van maken voor hier. Het blog. Best lastig. Heel erg lastig. Aangezien ik van al die foto's totaal andere sferen kan neerzetten. Denk dat ik met deze serie een klein beetje een beeld kan scheppen maar er is dus veel meer. Wel meer van hetzelfde hoor maar toch. Moeilijk om het enigzins beperkt te houden. Al zijn het toch wel redelijk wat foto's geworden haha! Jaaaahaaaaaa. Oké. Nu dan eindelijk Bannerghatta...
Een 'Grand Safari' ticket gekocht waarmee je de volle tour hebt. Bovenop de prijs van de toegang tot het reservaat moet je ook betalen voor een camera. De safari is Rs 80 & de camera Rs 65. Een filmcamera zelfs Rs500! Mooi dat ik lekker undercover kan met een digitale reflex die kan filmen haha! Met een stuk of 10 man in zo'n zwaar bepantserd mini busje gestapt met plexiglas ramen en tralies. Had wel een klein beetje iets weg van zo'n Nederlands ME busje alleen dan met meer ramen. En hier een daar een gat in het gaas waar je je camera doorheen kan steken. Mocht het niet zo zijn dat ik naast een stuk gaas zat waar dus net géén gat in zat. Los van dat je dan alleen maar kut foto's schiet is het ook best wel claustrofobisch om in zo'n rijdende gevangenis te zitten. Na wat klagen over dat ik had moeten dokken voor m'n camera en dan verwacht ook gewoon normaal foto's te kunnen maken mocht ik voorin zitten. Super! Maar daar zat in het raampje naast me opeens he-le-maal geen gaas. Niks. Nada! Haha! Ach ja, standaard Kodak momentjes zijn meer waard dan veiligheid toch? Tuurlijk. Bij het enteren van het reservaat opende er zo'n gigantische poort met een té dik metalen deur. Alsof we Jurrasic Park inreden. Zwaar beveiligd. Om daarachter een paar springende herten te zien hahaha. Maar iets verderop dus het serieuze werk. Een gespannen sfeertje in het busje en de locals druk om zich heen kijkend of er iets te ontdekken valt. Na een hoop geschreeuw en nog meer spanning waren de leeuwen gespot! Holy shit! Rustig op af rijden en die beesten lagen echt minder dan 2 meter bij m'n raampje vandaan. Lekker te hijgen in de schaduw van een boom. Wauw! En dat gevoel is eigenlijk niet over te brengen, niet met woorden, niet met foto's en niet met film. Het zien van die beesten maakt echt iets in je (of dus eigenlijk mij). Maakt echt iets in me los. Dat moet je gewoon meemaken. En dat klinkt heel suf maar je weet gewoon serieus pas wat het is als je het gezien hebt. En dan moest de tijger nog komen! Ja man! Zelfs een tijger gespot! Die lag wel een stuk verder weg maar tering. Dat is best wel indrukwekkend hoor! Mijn dag kon niet meer kapot ook al lieten de olifanten zich niet zien. Het was ultiem om mee te maken. En eigenlijk is dit gevoel voor mij zelfs wel allesomvattend voor mijn complete periode in Zuid-India tot nu toe. Het is echt een gigantische ervaring. Het zijn de geuren, geluiden, gevoelens, chaos, rust & onbeschrijflijk grote contrasten die het compleet maken. Vreemd om nu zelf te zeggen aangezien ik het van anderen vaak te horen heb gekregen maar het me dus blijkbaar nooit echt gerealiseerd heb. In mijn voorstelling van hoe het zou zijn ontbrak het aan de kleine details die je niet kan verzinnen maar het wel compleet maken. En dan vooral héél veel van die kleine details natuurlijk. Die vaak gestimuleerd worden door mensen. De lokale bevolking. Er is me bijvoorbeeld al ontzettend vaak gevraagd of ik een professioneel fotograaf ben maar kan hier eigenlijk geen ja opzeggen ten eerste omdat ik het niet ben maar ten tweede omdat ik het ook niet wil zijn. Dat maakt het natuurlijk niet minder maar ik vind dat ik te veel laat vallen als ik daar ja op zeg. Ik weet nog steeds niet echt wat ik eigenlijk wel ben of zou willen zijn maar het komt steeds dichter bij. Ik voel het! Waar Crossmedia Designer (ik wordt eigenlijk al misselijk bij het uitspreken) nog het dichtst in de buurt komt van wat ik doe of kan (verschillende media, disciplines en tools) ben ik eigenlijk het liefst bezig met het neerzetten van een sfeer of emotie. En dan over het algemeen een emotie die positieve gevoelens opwekt. Maar hoe noem je zoiets. Tsja. En hoe verkoop je dat? Ik weet het niet. Daar kom ik hopelijk nog wel achter. Even op jezelf zijn helpt in ieder geval wel om dichter tot de essentie te komen. Door afstand te nemen van mijn routine die ik zo graag geen routine wil laten zijn in Nederland krijg ik hier een beetje een overzicht van de dingen die echt belangrijk voor me zijn. Oooooohhhh wat klinkt dat wijs maar ik ben blij dat het zo is. Daar was ik naar opzoek! Dat ik nog veel dichter tot de essentie mag komen haha! Mocht je bij het lezen van deze reflectie nou denken van hé, die gozer zou eigenlijk dit of dat moeten doen offuh weet ik veel wat. Laat 't me weten! Ik ben een spons. Haha!
Nou nou, en dan hebben we tot nu toe nog maar 3 dagen van de trip gehad... even fast forward?? Anders doen we hier gewoon even een breakie;
Break!
En dan kun je hem vanaf hier weer oppakken als dat blablabla hierboven gezonken is.
Leeuwen en tijgers dus. Die hebben we gehad. En dan hebben we eigenlijk het merendeel wel gehad. Op de beren na. Die ook heel leuk waren haha. Aan 't einde van de safari zijn we de aangesloten dierentuin ingedoken want daar gaf het ticket ook toegang tot. En daar dan toch olifanten gezien! Gewoon achter een hekje! De olifant een rupee gegeven die hij voorzichtig met zijn slurf uit mijn hand greep en een klap op m'n kop gekregen met diezelfde slurf. M'n eerste blessing te pakken! Was vooral verbaasd over de warme lucht die hij door z'n slurf uitademde. Hoe vaag is dat. Het was pas vreemd geweest als dat koud was natuurlijk. Maar ja, daar kan ik me dus blijkbaar over verbazen. En hoe verstoord ik in elkaar zit toont pas echt aan dat ik dan weer totaal niet verbaasd ben bij het zien van een groepje transsexuele Indiërs in de dierentuin (en op veel andere plekken ook al veel vaker gezien). Ach, dat zal wel komen omdat ik een Nederlander ben. Daar is wat dat betreft niets gek genoeg. Ik denk dat die basis nog best wel luxe is, anders is het helemaal een cultuurschok van wat je meemaakt want transsexuels zijn uiteraard niet het enige opmerkelijke dat je tegenkomt. Nope. En weliswaar achter glas maar voor de eerste keer in m'n leven een King Cobra (Ophiophagus hannah) gezien. Dát zijn pas indrukwekkende beesten! Die beesten rulen! Waaaaaaa!
Busje terug naar Bangalore gepakt en onderweg een klapband gekregen dus moeten overstappen in een andere bus die echt ontzettend lang op zich liet wachten. Met een paar stereotiep Scandinavische meisjes (uhuh: blond) aan de praat geraakt dat eigenlijk vanzelfsprekend is; aangezien je bijna nooit een blanke tegenkomt heb je vreemd genoeg direct contact als je er 1tje spot. En in Bangalore zijn wij 'white people' iets beter vertegenwoordigd dan elders. Leuk dat het zo werkt: als je in de minderheid bent en iets herkenbaars tegenkomt heb ik de neiging daarmee te connecten. Grappig! De inmiddels aangekomen vervangende bus ingestapt en klaargemaakt voor de avond. Voor het eerst naan gegeten! Fantastisch! Het verschil met de verkrijgbare naan broden in Nederland (zelfs in restaurant) is zo groot als een droge boterham en een beschuitje met verse aardbeien! En even voor de duidelijkheid; dan is de Indiase naan het beschuitje met verse aardbeien! Genieten dus! En na een paar uurtjes lekker tukken dus weer zo'n gekke pipo op m'n deur te bonken! Tsja.
Dan... Mysore! Mysore Mylove. Daar heb ik echt de tijd van m'n leven gehad. Na een busrit van iets meer dan 3 uur aangekomen in Mysore en aan de praat geraakt met Ramesh (Ik heb zooooooo ontzettend veel mensen leren kennen dat is echt niet normaal. Dat had ik gewoon echt nooit verwacht. Heel veel telefoon nummers en e-mail adressen uitgewisseld en vooral een hele leuke tijd gehad met iedereen. Maar nu dus Ramesh). Ik vroeg hem of ie een chill hotel voor me wist met een beetje luxe. Gewoon, omdat het kan. En omdat ik daar zin in had. Met een zwembad. Nou. Dat wist ie wel! Een hotel 3 minuten lopen van de busstop waarvan hij de manager kende. Het klinkt me vaak als verkooppraatjes in de oren maar het merendeel van de mensen hier hebben het echt het beste met je voor. Best wel slecht dat ik er anders en dus soms wantrouwend tegenaan kijk maar je kunt natuurlijk ook niet naïef in volle onschuldigheid iedereen volgen. Maar Ramesh wel. Achter hem aangegaan en een dikke discount voor me laten regelen. Super! Fijn kamertje met zachte bedden, a/c, minibar en je kent 't allemaal wel. En een eigen club, 2 restaurants, gym, zwembad en weet ik veel wat allemaal. Echt veel. Super goed. Heb de naam even niet meer bij de hand maar was volgens mij het Paj Vista hotel. Hier direct een douche genomen, spullen achtergelaten en op stap gegaan met Ramesh die me de hele stad ging laten zien! Gedropt bij de zoo en weer opgepikt om samen naar Karanji Lake Nature Park te gaan. Prachtige natuur met alleen maar exotische vogels! Heel veel lopen lullen natuurlijk en bij het onderwerp koffie wist ie nog wel een leuk tentje... een fucking paleis! Haha! Bij het Lalitha Mahal Palace dus een bakkie (wederom goeie!) koffie gedaan om vervolgens als een gek door te boeken naar Maharaja Palace. Want die wou ik op de foto zetten bij zonsondergang en de zon was al bijna onder. Ik heb me kapot gelachen, echt gestoord hard door de stad gecrossed met zijn riskshaw!
Hmmm... het wordt een beetje opsommen heb ik het gevoel. Voor mij allemaal makkelijk terug te halen maar misschien een beetje boring om zo braap braap braap te beschrijven. Naja, 't is nu al gebeurd. En wat geschreven staat, staat geschreven. In Mysore trouwens nog een geweldig schilderijtje gekocht in een Art Gallery bij Devaraja Market. Geschilderd op zijde met een 1 harig penseel! Echt gestoorde details dus!
Mysore zelf heeft trouwens buiten dat er heel veel te doen is echt een fijn klimaatje. Rond de 33 graden. Dat scheelt echt veel! 5 graden verschil is direct merkbaar! Lekker rustig rond cruisen daar en niet te snel overhit en uitgeput raken. Kan niet beter. Na alle indrukken van de eerste dag Mysore terug naar mijn hotel en dat is best wel lekker thuiskomen al die luxe. Geweldig geslapen en 's ochtend goed ontbeten, gezwommen en een full body massage ontvangen haha! Jaja, das ff anders wat. In de middag Maharaja's Palace + museum gechecked en daarna de kleine straatjes ingereden. Dát gaat echt ver. Weer een compleet andere wereld. Mysore staat bekend om zijn zijde en sandalwood oil en in zo'n piepklein en oud soort winkeltje verschillende soorten olie gekocht waaronder dus de sadalwood oil. Alleen over dat winkeltje kan ik al een heel verhaal typen!! Het is echt gewoon te veel om te omschrijven en vooral om te verwerken. Ik heb het volgens mij nog niet eens verwerkt. Zo'n winkeltje is bijvoorbeeld zo'n gigantisch groot contrast met het hotel dat in feite maar 5 minuten verderop staat. Glas vs. klei. Groot vs. klein. Industrieel vs. landelijk. Het heeft allebei z'n leuke kanten maar zo'n authentiek hutje doet 't hem toch wel hoor. Vooral als al die olietjes dan uit van die vergane flessen worden overgegoten en ik alles onder m'n neus, oksels en op m'n armen gesmeerd krijg om maar zoveel mogelijk te ervaren. Vanuit dit winkeltje eigenlijk doorgestroomd naar een mannetje van 88 die sigaretten zat te draaien. Honderden. Voor de verkoop dan. Met hem een peukie gedaan! Haha! Ja, dat was op een paar pretsigaretten na echt alweer een tijd geleden! Fan-tas-tisch!
En dan zijn we onderhand eindelijk aangekomen bij Hospet & Hampi. Vanuit Mysore terug naar Bangalore om van daaruit met de trein naar Hospet te kunnen. Die connectie is er namelijk niet vanuit Mysore waar ik van te voren wel rekening mee had gehouden. Maar opzich mag ik helemaal niet klagen want in eerste instantie had ik zelfs met de bus gemoeten (Singh vertelde me dat de trein niet zou lukken) maar uiteindelijk via Ramesh aan tickets voor de trein gekomen. Dat moet je normaal een paar weken van te voren aanvragen maar hij heeft het in een dag voor met kunnen fixen. Met natuurlijk een hoop geluk dat er iemand was die z'n reis geannuleerd heeft. Ben hier ook wel veel wijzer van geworden dat je met iemand zijn goede bedoelingen beter niet direct akkoord gaat aangezien die busreis echt een hel was geweest. Met de trein is het namelijk 9 uur rijden vanuit Bangalore! Maar het was wel heel comfortabel en natuurlijk ook (alweer ja) een hele ervaring opzich. Om dus aan te komen in Hospet (15km vanaf Hampi) & opgepikt te worden door een neef van Singh. Waar ik niet om gevraagd had. En dan tegelijkertijd gebeld te worden door een mattie van Ramesh die zich afvroeg hoe laat ik aankwam omdat hij me dan kon oppikken. Ook niet om gevraagd. Allemaal heel goed bedoeld maar ik had het op dat moment een beetje gehad. Die mattie van Ramesh afgezegd omdat ik net 5 seconden daarvoor toch maar dat neefje van Singh had toegezegd maar ik had er niet echt een goed gevoel bij. Het werd me een soort van opgelegd ipv dat het mijn eigen keuze was. En eigenlijk bleef dat gevoel mij de hele tijd achtervolgen in Hampi. Klinkt heel erg verwent en zelfs een beetje arrogant maar ik was voor mijn gevoel niet echt meer aan het ontdekken. Het werd me allemaal geshowt en heb dus echt alles gezien maar njah... mwah... ik weet het niet. Erg mooi allemaal maar onder andere omstandigheden denk ik veel mooier. Heeft misschien ook wel te maken met dat we de eerste dag 6 (!) uur lang tempels hebben gechecked bij 45 graden maar blegh... ik weet niet precies wat het is met Hampi. De vibe hing er niet echt voor mij. Terwijl het misschien nog wel de mooiste natuur is van alles dat ik gezien heb. Inclusief een nieuw soort aap! Slingerapen! Super tof! Zulke dingen wordt ik echt direct vrolijk van, ook weer meteen als ik daaraan terugdenk. Bij het beklimmen van een trap van 775 treden op weg naar een tempel op de top van een berg ben ik zelfs voor iets van 10 minuten gestalked door zo'n beest. Leek (wederom) op een scene uit 'The Lord of the Rings' waar smeagol (heet ie zo?) die Hobits achervolgd voor de ring. Bij mij was het dus een slingeraap opzoek naar een banaan. Elke keer als ik achterom keek dook ie weg tot ie op het laatst echt een meter bij me vandaan in de boom hing en naar me begon te krijsen! Hahaha! Na dat gekrijs nooit meer iets van die rare aap vernomen.
Misschien dat er over een tijdje nog wat meer info over Hampi volgt maar weet momenteel even niet wat ik er nog meer over kwijt moet. Vooral heel veel tempels gezien (rond de 80) en heel chill gegeten bij onder andere een super chille tent genaamd 'The Mango Tree' met een geweldige Coconut Banana Lassi!
Pfffiieeewww... heel veel dingen en vooral heel veel reizen tussendoor (terugreis van 17 uur naar Tiruvannamalai) en nu dus weer lekker op m'n vertrouwde plekkie waar de kids inmiddels allemaal een nieuwe coupe aangemeten krijgen. En om even heel decadent te doen ben ik van plan om over iets van een week toch naar Goa te gaan om vooral heel veel te chillen en misschien wat jungle te checken. En geloof me, ik wil vooral gaan chillen, écht chillen. Daar ben ik namelijk nogal een fan van en dat heb ik de afgelopen week eigenlijk niet vreselijk veel gedaan. Dat reizen is nog best vermoeiend haha!
Basta!
Maar goed, 10:45 vertrokken uit Tiru en rond 17:00 op Majestic, het centrale busstation van Bangalore. Om daar uit te komen moest ik overstappen op busstation Sattelite (Bangalore) waar ik werd opgepikt door Singh, de zwager van Xavier. Om bij m'n eerste trippie niet gelijk het diepe in te springen door écht alles helemaal in m'n uppie te ontdekken was deze back-up best wel fijn. Samen met Singh opzoek gegaan naar een lodge en wat zitten babbelen in een restaurantje over wat ik allemaal wil gaan doen. Dat klinkt opzich allemaal nog best wel simpel maar met iemand die (zacht uitgedrukt) niet echt vloeiend engels spreekt is zelfs dat al best een opgave. Veel misverstanden zouden hier dus ook uit gaan voortvloeien haha! Misschien dat er straks nog een paar te binnen schieten dus dan komen ze misschien nog wel voorbij. Spullen in ieder geval gedropt in m'n kamertje met harde bed (zie filmpje) waar kakkerlakken bij waren inbegrepen en met m'n camera & Singh de stad in gegaan om het centrum een beetje te verkennen. Aansluitend met zijn zoon Vino afgesproken in een restaurant om te eten, want ja ook hier moest natuurlijk weer volop gegeten worden om vervolgens een sms van m'n meisie te ontvangen dat het nu echt definitief is dat ze me eerder komt opzoeken in India! Singh & Vino begrepen er even geen reet van toen ik 'em als een bezetene tussen de rickshaws door stond te stuiteren! Wooooeeehoooeee!!! Ticket omgeboekt naar 9 april. NEGEN freakin' april. Dik 5 weken samen. Dat wordt wat! Yeah! Door al deze eerste ervaringen, drukke reis en een volle buik, bij het ruiken van m'n bed al in slaap gevallen en dus een fijne nacht gehad. Totdat er om 7 uur in de ochtend opeens zo'n maffe pipo van de lodge op de deur stond te dreunen. Na 5 minuten eindelijk opengedaan om een paar compleet onverstaanbare woorden te incasseren. That's it. Serieus. Echt fucking vaag. En de volgende dag weer!! Snap er nog steeds geen zak van wat daar de bedoeling van is. Maar goed, zal wel. Dit is ook de dag dat mijn soort van keelontsteking begon waar ik nu nog een beetje last van heb. Zeer waarschijnlijk van alle uitlaatgassen in de stad. Dat dacht ik zelf al maar is me net nog een keer bevestigd door Kumari. En dan is Bangalore dus 1 van de meest schone steden hè! Opzich wel schoon qua zwerfafval maar dat verkeer man. Echt niet normaal. Het is daar smog in het kwadraat. Gewoon moeilijk mistig. Waar je ook bent, zelfs in de groene parken (en die zijn er best veel) is het eigenlijk onmogelijk om een frisse hap adem binnen te krijgen. Best wel beklemmend en dus verre van aangenaam. Het is natuurlijk ook wel een gigantisch grote stad (5,7 miljoen inwoners) dus logisch dat het druk is maar doe mij maar gewoon lekker rustige dorpjes met fluitende vogels enzo. Over het algemeen dan, want zo'n stad heeft ook wel z'n voordelen natuurlijk. Waaronder alcohol. Haha!
Deze eerste dag al ontzettend veel gezien waaronder het Technological museum, Government museum, Venkatappa Art Gallery, Lalbach Botanical Garden (= echt schitterend, heb nog een foto voor die ouwe van een gestoord grote Eucalyptus boom haha!), Cubbon Park en veel eettentjes. Zelfs nog een fantastisch bakkie koffie gehad bij een franchise genaamd Coffee Day Break. Vergeleken met de rest echt dure shit, 2 bakkies koffie en een pasta-tje voor Rs 620! Maar het was elke rupee cent waard. Daar was ik blijkbaar echt even aan toe. Mede door de cafeïne natuurlijk een gigantische energiestoot gekregen! Bij terugkomst in m'n lodge tegen het begin van de avond greep ik de Lonely Planet (reis bijbel) erbij om te checken of er nog tips in stonden wbt uitgaansgelegenheden. Ik een combi van een restaurant + bar / club uitgezocht (Koshy's Bar) en op de straat een rickshaw aangehouden om me daar naartoe te brengen. Kom ik daar na een rit van 30 minuten aan en is het echt een klote tent. Wat een gare bedoeling man. Suffe toko. Maar ja, toch maar aangeschoven en 2 Corona's achterover getikt om m'n verdriet te verdrinken hahaha. Nee zo erg was het ook weer niet maar had me er wel even wat anders bij voorgesteld. Maruh... allemaal leuk en aardig deze dag maar ik was totaal ergens anders mee bezig. De volgende dag had ik namelijk met Singh afgesproken om naar Bannerghatta Biological Park te gaan, het natuurreservaat met de tijgers!!!
Ooh ja, schiet me nu ineens te binnen. Alhoewel. Ik zit er eigenlijk meer middenin. Indiërs praten niet met elkaar maar schreeuwen (hard) tegen elkaar. Standaard. Terwijl ze wel een goed gehoor hebben aangezien ze ook over afstanden van meer dan 100 meter tegen elkaar schreeuwen en dan wordt het geluid toch al redelijk gedempt. Geinig feitje niet?!
Maar goed. Bannerghatta. 's Ochtend vroeg met de bus vanaf Majestic vertrokken en dat was een uurtje of anderhalf rijden. En op plaats van bestemming was er net een festival gaande. Opstopping voor de bus, perfect foto / film momentje voor mij. Moeilijk trouwens om een selectie van al die foto's & film te maken. Heb nu ongeveer een selectie van 500+ foto's overgehouden en daar moet ik dan een selectie van maken voor hier. Het blog. Best lastig. Heel erg lastig. Aangezien ik van al die foto's totaal andere sferen kan neerzetten. Denk dat ik met deze serie een klein beetje een beeld kan scheppen maar er is dus veel meer. Wel meer van hetzelfde hoor maar toch. Moeilijk om het enigzins beperkt te houden. Al zijn het toch wel redelijk wat foto's geworden haha! Jaaaahaaaaaa. Oké. Nu dan eindelijk Bannerghatta...
Een 'Grand Safari' ticket gekocht waarmee je de volle tour hebt. Bovenop de prijs van de toegang tot het reservaat moet je ook betalen voor een camera. De safari is Rs 80 & de camera Rs 65. Een filmcamera zelfs Rs500! Mooi dat ik lekker undercover kan met een digitale reflex die kan filmen haha! Met een stuk of 10 man in zo'n zwaar bepantserd mini busje gestapt met plexiglas ramen en tralies. Had wel een klein beetje iets weg van zo'n Nederlands ME busje alleen dan met meer ramen. En hier een daar een gat in het gaas waar je je camera doorheen kan steken. Mocht het niet zo zijn dat ik naast een stuk gaas zat waar dus net géén gat in zat. Los van dat je dan alleen maar kut foto's schiet is het ook best wel claustrofobisch om in zo'n rijdende gevangenis te zitten. Na wat klagen over dat ik had moeten dokken voor m'n camera en dan verwacht ook gewoon normaal foto's te kunnen maken mocht ik voorin zitten. Super! Maar daar zat in het raampje naast me opeens he-le-maal geen gaas. Niks. Nada! Haha! Ach ja, standaard Kodak momentjes zijn meer waard dan veiligheid toch? Tuurlijk. Bij het enteren van het reservaat opende er zo'n gigantische poort met een té dik metalen deur. Alsof we Jurrasic Park inreden. Zwaar beveiligd. Om daarachter een paar springende herten te zien hahaha. Maar iets verderop dus het serieuze werk. Een gespannen sfeertje in het busje en de locals druk om zich heen kijkend of er iets te ontdekken valt. Na een hoop geschreeuw en nog meer spanning waren de leeuwen gespot! Holy shit! Rustig op af rijden en die beesten lagen echt minder dan 2 meter bij m'n raampje vandaan. Lekker te hijgen in de schaduw van een boom. Wauw! En dat gevoel is eigenlijk niet over te brengen, niet met woorden, niet met foto's en niet met film. Het zien van die beesten maakt echt iets in je (of dus eigenlijk mij). Maakt echt iets in me los. Dat moet je gewoon meemaken. En dat klinkt heel suf maar je weet gewoon serieus pas wat het is als je het gezien hebt. En dan moest de tijger nog komen! Ja man! Zelfs een tijger gespot! Die lag wel een stuk verder weg maar tering. Dat is best wel indrukwekkend hoor! Mijn dag kon niet meer kapot ook al lieten de olifanten zich niet zien. Het was ultiem om mee te maken. En eigenlijk is dit gevoel voor mij zelfs wel allesomvattend voor mijn complete periode in Zuid-India tot nu toe. Het is echt een gigantische ervaring. Het zijn de geuren, geluiden, gevoelens, chaos, rust & onbeschrijflijk grote contrasten die het compleet maken. Vreemd om nu zelf te zeggen aangezien ik het van anderen vaak te horen heb gekregen maar het me dus blijkbaar nooit echt gerealiseerd heb. In mijn voorstelling van hoe het zou zijn ontbrak het aan de kleine details die je niet kan verzinnen maar het wel compleet maken. En dan vooral héél veel van die kleine details natuurlijk. Die vaak gestimuleerd worden door mensen. De lokale bevolking. Er is me bijvoorbeeld al ontzettend vaak gevraagd of ik een professioneel fotograaf ben maar kan hier eigenlijk geen ja opzeggen ten eerste omdat ik het niet ben maar ten tweede omdat ik het ook niet wil zijn. Dat maakt het natuurlijk niet minder maar ik vind dat ik te veel laat vallen als ik daar ja op zeg. Ik weet nog steeds niet echt wat ik eigenlijk wel ben of zou willen zijn maar het komt steeds dichter bij. Ik voel het! Waar Crossmedia Designer (ik wordt eigenlijk al misselijk bij het uitspreken) nog het dichtst in de buurt komt van wat ik doe of kan (verschillende media, disciplines en tools) ben ik eigenlijk het liefst bezig met het neerzetten van een sfeer of emotie. En dan over het algemeen een emotie die positieve gevoelens opwekt. Maar hoe noem je zoiets. Tsja. En hoe verkoop je dat? Ik weet het niet. Daar kom ik hopelijk nog wel achter. Even op jezelf zijn helpt in ieder geval wel om dichter tot de essentie te komen. Door afstand te nemen van mijn routine die ik zo graag geen routine wil laten zijn in Nederland krijg ik hier een beetje een overzicht van de dingen die echt belangrijk voor me zijn. Oooooohhhh wat klinkt dat wijs maar ik ben blij dat het zo is. Daar was ik naar opzoek! Dat ik nog veel dichter tot de essentie mag komen haha! Mocht je bij het lezen van deze reflectie nou denken van hé, die gozer zou eigenlijk dit of dat moeten doen offuh weet ik veel wat. Laat 't me weten! Ik ben een spons. Haha!
Nou nou, en dan hebben we tot nu toe nog maar 3 dagen van de trip gehad... even fast forward?? Anders doen we hier gewoon even een breakie;
Break!
En dan kun je hem vanaf hier weer oppakken als dat blablabla hierboven gezonken is.
Leeuwen en tijgers dus. Die hebben we gehad. En dan hebben we eigenlijk het merendeel wel gehad. Op de beren na. Die ook heel leuk waren haha. Aan 't einde van de safari zijn we de aangesloten dierentuin ingedoken want daar gaf het ticket ook toegang tot. En daar dan toch olifanten gezien! Gewoon achter een hekje! De olifant een rupee gegeven die hij voorzichtig met zijn slurf uit mijn hand greep en een klap op m'n kop gekregen met diezelfde slurf. M'n eerste blessing te pakken! Was vooral verbaasd over de warme lucht die hij door z'n slurf uitademde. Hoe vaag is dat. Het was pas vreemd geweest als dat koud was natuurlijk. Maar ja, daar kan ik me dus blijkbaar over verbazen. En hoe verstoord ik in elkaar zit toont pas echt aan dat ik dan weer totaal niet verbaasd ben bij het zien van een groepje transsexuele Indiërs in de dierentuin (en op veel andere plekken ook al veel vaker gezien). Ach, dat zal wel komen omdat ik een Nederlander ben. Daar is wat dat betreft niets gek genoeg. Ik denk dat die basis nog best wel luxe is, anders is het helemaal een cultuurschok van wat je meemaakt want transsexuels zijn uiteraard niet het enige opmerkelijke dat je tegenkomt. Nope. En weliswaar achter glas maar voor de eerste keer in m'n leven een King Cobra (Ophiophagus hannah) gezien. Dát zijn pas indrukwekkende beesten! Die beesten rulen! Waaaaaaa!
Busje terug naar Bangalore gepakt en onderweg een klapband gekregen dus moeten overstappen in een andere bus die echt ontzettend lang op zich liet wachten. Met een paar stereotiep Scandinavische meisjes (uhuh: blond) aan de praat geraakt dat eigenlijk vanzelfsprekend is; aangezien je bijna nooit een blanke tegenkomt heb je vreemd genoeg direct contact als je er 1tje spot. En in Bangalore zijn wij 'white people' iets beter vertegenwoordigd dan elders. Leuk dat het zo werkt: als je in de minderheid bent en iets herkenbaars tegenkomt heb ik de neiging daarmee te connecten. Grappig! De inmiddels aangekomen vervangende bus ingestapt en klaargemaakt voor de avond. Voor het eerst naan gegeten! Fantastisch! Het verschil met de verkrijgbare naan broden in Nederland (zelfs in restaurant) is zo groot als een droge boterham en een beschuitje met verse aardbeien! En even voor de duidelijkheid; dan is de Indiase naan het beschuitje met verse aardbeien! Genieten dus! En na een paar uurtjes lekker tukken dus weer zo'n gekke pipo op m'n deur te bonken! Tsja.
Dan... Mysore! Mysore Mylove. Daar heb ik echt de tijd van m'n leven gehad. Na een busrit van iets meer dan 3 uur aangekomen in Mysore en aan de praat geraakt met Ramesh (Ik heb zooooooo ontzettend veel mensen leren kennen dat is echt niet normaal. Dat had ik gewoon echt nooit verwacht. Heel veel telefoon nummers en e-mail adressen uitgewisseld en vooral een hele leuke tijd gehad met iedereen. Maar nu dus Ramesh). Ik vroeg hem of ie een chill hotel voor me wist met een beetje luxe. Gewoon, omdat het kan. En omdat ik daar zin in had. Met een zwembad. Nou. Dat wist ie wel! Een hotel 3 minuten lopen van de busstop waarvan hij de manager kende. Het klinkt me vaak als verkooppraatjes in de oren maar het merendeel van de mensen hier hebben het echt het beste met je voor. Best wel slecht dat ik er anders en dus soms wantrouwend tegenaan kijk maar je kunt natuurlijk ook niet naïef in volle onschuldigheid iedereen volgen. Maar Ramesh wel. Achter hem aangegaan en een dikke discount voor me laten regelen. Super! Fijn kamertje met zachte bedden, a/c, minibar en je kent 't allemaal wel. En een eigen club, 2 restaurants, gym, zwembad en weet ik veel wat allemaal. Echt veel. Super goed. Heb de naam even niet meer bij de hand maar was volgens mij het Paj Vista hotel. Hier direct een douche genomen, spullen achtergelaten en op stap gegaan met Ramesh die me de hele stad ging laten zien! Gedropt bij de zoo en weer opgepikt om samen naar Karanji Lake Nature Park te gaan. Prachtige natuur met alleen maar exotische vogels! Heel veel lopen lullen natuurlijk en bij het onderwerp koffie wist ie nog wel een leuk tentje... een fucking paleis! Haha! Bij het Lalitha Mahal Palace dus een bakkie (wederom goeie!) koffie gedaan om vervolgens als een gek door te boeken naar Maharaja Palace. Want die wou ik op de foto zetten bij zonsondergang en de zon was al bijna onder. Ik heb me kapot gelachen, echt gestoord hard door de stad gecrossed met zijn riskshaw!
Hmmm... het wordt een beetje opsommen heb ik het gevoel. Voor mij allemaal makkelijk terug te halen maar misschien een beetje boring om zo braap braap braap te beschrijven. Naja, 't is nu al gebeurd. En wat geschreven staat, staat geschreven. In Mysore trouwens nog een geweldig schilderijtje gekocht in een Art Gallery bij Devaraja Market. Geschilderd op zijde met een 1 harig penseel! Echt gestoorde details dus!
Mysore zelf heeft trouwens buiten dat er heel veel te doen is echt een fijn klimaatje. Rond de 33 graden. Dat scheelt echt veel! 5 graden verschil is direct merkbaar! Lekker rustig rond cruisen daar en niet te snel overhit en uitgeput raken. Kan niet beter. Na alle indrukken van de eerste dag Mysore terug naar mijn hotel en dat is best wel lekker thuiskomen al die luxe. Geweldig geslapen en 's ochtend goed ontbeten, gezwommen en een full body massage ontvangen haha! Jaja, das ff anders wat. In de middag Maharaja's Palace + museum gechecked en daarna de kleine straatjes ingereden. Dát gaat echt ver. Weer een compleet andere wereld. Mysore staat bekend om zijn zijde en sandalwood oil en in zo'n piepklein en oud soort winkeltje verschillende soorten olie gekocht waaronder dus de sadalwood oil. Alleen over dat winkeltje kan ik al een heel verhaal typen!! Het is echt gewoon te veel om te omschrijven en vooral om te verwerken. Ik heb het volgens mij nog niet eens verwerkt. Zo'n winkeltje is bijvoorbeeld zo'n gigantisch groot contrast met het hotel dat in feite maar 5 minuten verderop staat. Glas vs. klei. Groot vs. klein. Industrieel vs. landelijk. Het heeft allebei z'n leuke kanten maar zo'n authentiek hutje doet 't hem toch wel hoor. Vooral als al die olietjes dan uit van die vergane flessen worden overgegoten en ik alles onder m'n neus, oksels en op m'n armen gesmeerd krijg om maar zoveel mogelijk te ervaren. Vanuit dit winkeltje eigenlijk doorgestroomd naar een mannetje van 88 die sigaretten zat te draaien. Honderden. Voor de verkoop dan. Met hem een peukie gedaan! Haha! Ja, dat was op een paar pretsigaretten na echt alweer een tijd geleden! Fan-tas-tisch!
En dan zijn we onderhand eindelijk aangekomen bij Hospet & Hampi. Vanuit Mysore terug naar Bangalore om van daaruit met de trein naar Hospet te kunnen. Die connectie is er namelijk niet vanuit Mysore waar ik van te voren wel rekening mee had gehouden. Maar opzich mag ik helemaal niet klagen want in eerste instantie had ik zelfs met de bus gemoeten (Singh vertelde me dat de trein niet zou lukken) maar uiteindelijk via Ramesh aan tickets voor de trein gekomen. Dat moet je normaal een paar weken van te voren aanvragen maar hij heeft het in een dag voor met kunnen fixen. Met natuurlijk een hoop geluk dat er iemand was die z'n reis geannuleerd heeft. Ben hier ook wel veel wijzer van geworden dat je met iemand zijn goede bedoelingen beter niet direct akkoord gaat aangezien die busreis echt een hel was geweest. Met de trein is het namelijk 9 uur rijden vanuit Bangalore! Maar het was wel heel comfortabel en natuurlijk ook (alweer ja) een hele ervaring opzich. Om dus aan te komen in Hospet (15km vanaf Hampi) & opgepikt te worden door een neef van Singh. Waar ik niet om gevraagd had. En dan tegelijkertijd gebeld te worden door een mattie van Ramesh die zich afvroeg hoe laat ik aankwam omdat hij me dan kon oppikken. Ook niet om gevraagd. Allemaal heel goed bedoeld maar ik had het op dat moment een beetje gehad. Die mattie van Ramesh afgezegd omdat ik net 5 seconden daarvoor toch maar dat neefje van Singh had toegezegd maar ik had er niet echt een goed gevoel bij. Het werd me een soort van opgelegd ipv dat het mijn eigen keuze was. En eigenlijk bleef dat gevoel mij de hele tijd achtervolgen in Hampi. Klinkt heel erg verwent en zelfs een beetje arrogant maar ik was voor mijn gevoel niet echt meer aan het ontdekken. Het werd me allemaal geshowt en heb dus echt alles gezien maar njah... mwah... ik weet het niet. Erg mooi allemaal maar onder andere omstandigheden denk ik veel mooier. Heeft misschien ook wel te maken met dat we de eerste dag 6 (!) uur lang tempels hebben gechecked bij 45 graden maar blegh... ik weet niet precies wat het is met Hampi. De vibe hing er niet echt voor mij. Terwijl het misschien nog wel de mooiste natuur is van alles dat ik gezien heb. Inclusief een nieuw soort aap! Slingerapen! Super tof! Zulke dingen wordt ik echt direct vrolijk van, ook weer meteen als ik daaraan terugdenk. Bij het beklimmen van een trap van 775 treden op weg naar een tempel op de top van een berg ben ik zelfs voor iets van 10 minuten gestalked door zo'n beest. Leek (wederom) op een scene uit 'The Lord of the Rings' waar smeagol (heet ie zo?) die Hobits achervolgd voor de ring. Bij mij was het dus een slingeraap opzoek naar een banaan. Elke keer als ik achterom keek dook ie weg tot ie op het laatst echt een meter bij me vandaan in de boom hing en naar me begon te krijsen! Hahaha! Na dat gekrijs nooit meer iets van die rare aap vernomen.
Misschien dat er over een tijdje nog wat meer info over Hampi volgt maar weet momenteel even niet wat ik er nog meer over kwijt moet. Vooral heel veel tempels gezien (rond de 80) en heel chill gegeten bij onder andere een super chille tent genaamd 'The Mango Tree' met een geweldige Coconut Banana Lassi!
Pfffiieeewww... heel veel dingen en vooral heel veel reizen tussendoor (terugreis van 17 uur naar Tiruvannamalai) en nu dus weer lekker op m'n vertrouwde plekkie waar de kids inmiddels allemaal een nieuwe coupe aangemeten krijgen. En om even heel decadent te doen ben ik van plan om over iets van een week toch naar Goa te gaan om vooral heel veel te chillen en misschien wat jungle te checken. En geloof me, ik wil vooral gaan chillen, écht chillen. Daar ben ik namelijk nogal een fan van en dat heb ik de afgelopen week eigenlijk niet vreselijk veel gedaan. Dat reizen is nog best vermoeiend haha!
Basta!
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
