Beryani

Een kick-off met het bericht dat ik inmiddels he-le-maal in m'n element zit. Natuurlijk wist ik van te voren dat ik een ster ben in mezelf aanpassen (haha die moest ik even kwijt) maar dat het écht zo snel zou gaan had ik ook uhm... nouja... Had ik ook eigenlijk wel verwacht ja. Oké, genoeg bevestiging over de verwachting van mijn persoonlijke ontwikkeling, het begint saai te worden en ik kan er maar beter mee ophouden voordat... goed ja. Genoeg. Wat in het begin (en soms nog wel) erg wennen was, is het eten; 3 keer per dag een bord vol. En dan écht een bord vol met een warme hap. Het smaakt geweldig dus daar ligt het niet aan maar het is proppen om alles naar binnen te krijgen. Bij een klein beetje activiteit heb je elke hap wel hard nodig, m'n buik begint dus de laatste paar dagen zelfs al te knorren als het richting etenstijd gaat. Jaja! Ben ook eindelijk weer rustig aan begonnen met trainen! Heerlijk! Zo'n grote 10 liter fles water om een beetje in te komen met liften en dan 's avonds los gaan met de kinderen. Aan elke arm 1 haha! Daar kwamen ze zelf mee aan, dat is namelijk de Erik manier... dat deden ze ook bij hem. Goeie work-out!! Verder natuurlijk een beetje sit-ups en push-ups, je kent 't wel. Stond het zweet me hierdoor al eerder snel op de kop, zit het hier wat dat betreft echt in een stroomversnelling. Tering. Keihard naar adem snakken om een beetje zuurstof binnen te krijgen en water happen voor het leven! Maar het voelt echt super fijn. Wat ik wel heel erg mis qua 'sporten' en hier dus niet mogelijk is, is het surfen (voor zover ik dat een sport kan noemen natuurlijk), ik verlang echt naar m'n boardje. Ik mis 'm! Al was het maar voor een uurtje. Gewoon heel even een paar golfjes pakken bij zonsondergang met vissen die over het board heen springen als je muisstil down the line gaat. Hopelijk over een paar weken in Kerala, droom al weg bij de gedachte.

Xavier komt oorspronkelijk uit Kerala en het schijnt daar nog eens een keer zoveel anders te zijn dan hier. Veel meer water en dus veel groener. Nu is dat verschil nog niet eens zo vreselijk vreemd aangezien het hier namelijk over het algemeen extreem droog is. Maar goed. Het is anders. Zoals er wel meer heel veel anders is hier in India. Bijvoorbeeld het verschil tussen noord en zuid. Niet dat ik in noord geweest ben dus moet het ook alleen maar doen met de verhalen van Kumari & Xavier en de plaatjes en video's die ik al eerder gezien had maar de verschillen die zijn er. Verschil in taal, uiterlijk van de mens, tradities, gerechten, klimaat. Heel veel. Alle verhalen die ik over de stereotype Indiër heb gehoord komen hier in Tamil Nadu niet echt uit. Ze hebben hier zelfs geen Bollywood maar Kollywood! Een totaal ander soort film met vooral veel actie (voor die ouwe; dat filmpje dat je me laatst liet zien is dus Kollywood!). Daar ga ik er binnenkort een paar van checken in de bios!!! Super tof. Maar wat nu het grootste voordeel is van dat bekendere noorden van India; een minder bekend zuiden. Voel je 'em aankomen? Juist! Het merendeel van de Indiase gerechten in kookboeken zijn dus typisch noord! Dat gaat een primeurtje worden! En om het nog mooier te maken, m'n eerste recept is binnen!!! Een van de meest bekende welteverstaan; Beryani!

Eergisteren alweer (de tijd vliegt voorbij) met Kumari in de keuken gestaan om Beryani te maken. Althans. Kumari maken en ik kijken & alles noteren. En het is echt een compleet recept geworden. Trots als een pauw, dat gaat helemaal top worden! De meeste ingrediënten had Kumari al in huis alleen de kippen moesten nog gehaald worden. Daar moest ik natuurlijk ook bij zijn. Nadat we Babuloo uit school hadden gehaald, wat trouwens ook echt een hele ervaring is: kinderen op de vloer in kleine lokaaltjes (in uniform) die als ze niet luisteren een klap met de stok krijgen van de leraar maar (dankzij?) vreselijk gedisciplineerd en... oeps. Ik dwaal af. Back to the chickens. Dus ja, na dat schoolgebeuren dus met de riksha langs de kippenboer. En as usual; stinken als de tyfus natuurlijk. Kippetjes worden van hun stinkende stekkie weg geplukt en belanden in een 'schoonmaakmachine'. Tsja. Een schoonmaakmachine. Wat er in vredesnaam met die beesten gebeurd zou ik niet weten maar ze gaan er levend in en komen er dood en kaal weer uit. Daarna worden ze met een gestoord groot mes in stukken geklapt en worden de darmen vanaf het hakblok de grond opgeschoven. Zie hier het meest nietszeggende-impressie-ooit-aangezien-de-belangrijkste-gebeurtenissen-er-net weer-niet-op-staan filmpje;



Ach ja, kippetjes zijn in ieder geval lekker vers. Laten we het daar maar op houden. Bij terugkomst thuis niet meteen aan de slag in de keuken maar eerst een paar kleurplaten inkleuren met de kinderen en rond zessen weer voetballen. Dat is inmiddels traditie. En nog steeds dezelfde teams. Alle Idli's en Chapati's er weer afgerend om achteraf weer uitgebreid te 'douchen'.

Daarna dus de keuken in om notities te maken en natuurlijk vooral heel veel te babbelen en er aansluitend met z'n allen van te genieten. Bord leeg, paar liter water achter de kiezen, opruimen, met een half oog een Kollywood film checken en: stroomuitval! Voor de eerste keer dat de stroom later op de avond uitvalt en dan is het echt stervens donker man. Je ziet gewoon serieus geen hand meer voor ogen. Iedereen naar z'n pokkie grijpen om een beetje bij te lichten met het schermpje of de flits om een paar kaarsen in de brand te kunnen zetten. Van die kaarsen met een monsterlijk groot lont en dito vlam. Hahaha, echt een half kampvuur wat dan staat te branden. In die paar seconden dat het pikkedonker was, greep Anitha haar kans en was 'em gepeerd. Een hoop heisa toen ze eindelijk te grazen was genomen (ze ging achter de jongens aan op straat) en een sippe kop toen ze een figuurlijke draai om de oren kreeg van Kumari. Én Xavier!

Los van dit is het wel heel gezellig als de stroom later op de avond uitvalt. Iedereen komt dan bij elkaar en 't is dan echt 1 grote, gezellige familie. Gisteravond viel de stroom namelijk weer uit en kwam weer iedereen bij elkaar. Op de 1e verdieping op het buitenplaatsje (vergeet altijd de naam van zo'n overdekt balkon) gingen een aantal kinderen opeens huiswerk maken! Omdat ze even niks anders te doen hadden natuurlijk. Ik bijlichten met een zaklantaarn en vooral veel kloten natuurlijk. Toen de laatste klaar was met huiswerk het halve weeshuis de kietel dood gegeven, liedjes gezongen en zelfs nog gedanst, met natuurlijk kinderen (1 voor 1) op m'n rug. Hahaha, altijd feest hier. Tussen dit alles rent Titu (de hond) als een gek heen en weer om naar de straathonden te blaffen. Titu is trouwens best racistisch, die bijt alleen naar kleurlingen. "Only white people can touch him". Titu is dus mijn vriend, ik mag haar zelfs op haar buik aaien!

Het planten van de rijst op het land is er tot nu toe nog steeds niet van gekomen omdat er steeds wordt afgezegd. Het is een te kleine opdracht (ook al is het best een groot stuk land) dus gaan ze steeds voor de grote opdrachten. Vandaag was dat probleem eindelijk uit de wereld geholpen maar was de motor van de waterbron naar de klote en kon er weer niets gedaan worden. Althans, op grote schaal. Er is namelijk wel 1 man alvast begonnen wat er echt geweldig uitziet. Daarvan een paar foto's alsmede een fimpje van de rit achter op de motor van het land terug naar huis. De eerste minuut dan. En rijden op een motor is echt geweldig hier! Je ziet zoveel meer en door de wind koel je nog een piepklein beetje af ook. Super!

Update: Internet is niet langer dan 3 minuten achtereenvolgend online dus kan geen filmpjes uploaden. Hopelijk later.

Update 2: Gelukt!

Opgeblazen Gevoel

Hè hè, kuch, proest, een diepe gaap en een slurp van m'n bakkie koffie. Ochtend. En bezig met het verwerken van de lol die we gisteren hadden van de ballonnen. Zie nu net vanuit mijn ooghoek dat het uploaden van het filmpje naar YouTube geslaagd is dus gelijk maar eens even proberen of ik die hier kan insluiten. In de tussentijd heb ik dat natuurlijk alweer geprobeerd (Ja wonderlijk hè, een verhaal die eigenlijk niet aan 1 stuk door is getypt) en tot de conclusie gekomen dat de kwaliteit (heel erg zacht uitgedrukt) best ruk is. Maar ja, daar moeten we het dan maar mee doen. High Definition uploaden gaat me net een stap te ver.

Het was in ieder geval feest! Alle kids druk aan het jumpen bij het zien van de eerste ballon en iedereen bolle wangen bij het opblazen. Dat was ook nog best wel een opgave zeg, tering. Zelfs bij mij steeg het een paar keer goed naar m'n kop toe. Tegen het advies van Kumari in de kinderen namelijk geholpen met opblazen. Haha! Maar het was de moeite dubbel en dwars waard, lachuh man. Daarna zelfs nog de voetbal erbij gepakt voor een nieuw partijtje dus mijn dag kon niet meer kapot. Wel tof trouwens dat we nog steeds met dezelfde teams spelen. "Sir! Same team, same team!!" Dus ook degene die niet bij mij in het team zitten! Nog veel meer te lullen maar nu eerst ff een beetje bijkomen, ben nog een beetje slaapdronken. Straks met Xavier weer naar het stuk land toe om naar het ploegen te kijken en morgen een soort van rijst (ja, geen rijst dus) poten. Yiehaa!! Keep you updated! Hugs & Kisses hahaha!

Wally

Daar gaan we weer!

Een redelijk druk bezet weekend achter de rug dus eigenlijk geen tijd gehad om een update op het blog te knallen. Of geen tijd... Nee. Geen tijd. Tegenwoordig rond een uurtje of 10 's avonds geen zin meer om ook nog maar 1 ding te doen, he-le-maal naar de klote. En rond dat tijdstip begon m'n dag in Nederland eigenlijk pas haha! Moet je nagaan! Verder moet je ook écht tijd vrijmaken om iets op internet te doen aangezien je met de kleinste dingen als een mailtje beantwoorden al best lang bezig bent. Internet is niet echt stabiel en als het dan eindelijk lekker soepel loopt knalt de stroom er af. Ja ja, een hele organisatie. Lange mails en bijvoorbeeld dit blogbericht typ ik offline in een teksteditor. Weet ik tenminste zeker dat ik m'n tekst niet kwijt ben als ik 'em online wil gooien en kan ik een plekje uitzoeken om lekker met m'n laptop achterover te hangen en eens te verzinnen wat ik zal gaan schrijven. Wat niet kan als je met een ethernet kabel verbonden bent, wi-fi is er namelijk niet. Maar dat maakt ook geen zak uit, ik vind het eigenlijk wel oké om dat internet eens wat meer los te laten. Niet helemaal natuurlijk want ik blijf toch eigenlijk best nog wel een soort van internet junkie. Hmmm... misschien maar eens proberen een paar dagen écht analoog in de natuur rond te brengen. Maar goed, nu in ieder geval lekker met verse, JAHAA! verse! groundnuts (doppinda's) achter de laptop. Zien er hetzelfde uit als doppinda's alleen ze zijn iets kleiner en smaken totaal anders. Helemaal vers uit de grond smaakt het een beetje naar een sloffe amandel en gebakken smaken ze naar uhm. Tsja. Waar smaakt het eigenlijk naar. Ach, geen flauw idee. Soort van doppinda's ofzo.

Terug naar zaterdagochtend. Ryan. Een man uit de USA kwam langs om de kinderen een paar woorden extra engels te leren. Met hem een koffie en weer een heerlijk ontbijtje (Upma) van Kumari gedaan. De Italiaanse vrouw die haar onderbeen had verloren bij een ongeluk was een vriendin van hem en eigenlijk geen Italiaanse maar Australische. Ook was ze niet aangereden maar geraakt door een verkeersbord die was aangereden door een vrachtwagen. Het onderbeen amputeren was niet geslaagd dus moest haar bovenbeen er ook af. Erg dramatisch allemaal en niet fijn om verhalen te horen over wat er gebeurd als je hier de lul bent. Zonder geld op zak (of een bekende die je kan helpen) kom je niet eens in een ziekenhuis terecht omdat je meteen geld moet klaarhebben voor de ambulance. Die er overigens een half uur over doet om ter plaatse te zijn. En nog eens een paar uur om in het juiste ziekenhuis terecht te komen. Goed. Niet echt fijn dus. Verder nog even met Ryan gesproken over een paar interessante plekken om mee te pakken in een rondreis waaronder de tip (waar Kumari ook al over begonnen was) om in april de hoogte op te zoeken (bijvoorbeeld Kodaikanal - Nilgiri Hills) waar het (vanzelfsprekend) koeler is. Ik begin er echt door gefascineerd te raken maar het schijnt dus echt crisis te worden eind april. Zo erg dat als je op het midden van de dag de straat op gaat je rubberen schoenzolen aan het asfalt blijven vastplakken. Zelfs de Indiërs gaan dan niet de straat op. Òh oooooh. Dat wordt nog wat.

Na het vertrek van Ryan moesten alle kinderen bij elkaar geroepen worden omdat het mij leuk leek om een groepsfoto te maken als cadeau voor de dochter van de burgemeester. Kumari was namelijk uitgenodigd door de burgemeester om haar verjaardag te komen vieren met heel WIDE. Een hele eer natuurlijk! Op het voetbalveld een dikke 10 minuten bezig geweest om de kids normaal op de foto te krijgen omdat er natuurlijk heel veel gekke bekken getrokken moeten worden en er zo nu en dan zelfs 1tje naar de zijlijn rent om even over het randje te piesen. En die kinderen hebben echt stralen van 2 meter ofzo! Niet normaal! Maar iedereen met een vrolijk koppie op de gevoelige plaat en snel door om de foto te verwerken. In de tussentijd was de stroom weer uitgevallen dus ik had mazzel dat er nog 30% van de accu in m'n MacBook over was. Daar is het echt nét mee gelukt om nog een tekst aan de foto toe te voegen; "Happy birthday Vanavika, best wishes from the WIDE children". Bestandje op een USB-stick knallen en met de riksha richting de stad om de foto te droppen bij een printshop. Het leek ons leuk deze foto in een lijstje te geven maar die hadden ze niet, dan maar een soort van plexiglas print. Op A4. Uhuh A4! Nee dus. Na 5 minuten lullen of het écht op A4 kon (en dat moest lukken) gingen ze doodleuk de foto croppen naar een totaal andere verhouding! Haha! Best lastig onderhandelen hier! Vooral omdat het nog eens vóór 16:00 geprint moest worden aangezien we niet veel later al moesten vertrekken. Al met al 20 minuten onderhandeld over formaat, tijd & prijs en wonderbaarlijk genoeg perfect afgelopen. De print heeft uiteindelijk iets van anderhalve euro gekost, echt onvoorstelbaar. Daar was ik in Nederland zeker het 20-voudige van kwijt geweest!

Vanuit de copyshop zijn we doorgereden naar de groentemarkt met dus alleen maar groenten. Ze hebben overal een...

---
HO! Pauze! Kumari komt binnenlopen met de lunch. Sambar met rijst & Poriyan (lady's finger). Goeie shit! En het is nog maar 3,5 uur geleden dat ik m'n ontbijt (Chapati Pallia) heb gehad. Mmm.
---

...eigen markt voor. Een vleesmarkt, vismarkt, fruitmarkt en... uhhh... inderdaad ja. De boodschap is wel duidelijk, verschillende markten dus. Op de groentemarkt zijn echt manden en kisten vol van dezelfde groentes (groenten?) te vinden en elke kraam heeft zijn eigen soort. Een hoop geschreeuw natuurlijk maar vooral een hoop koeien. Die doen zich te goed aan alles dat buiten de manden valt. Soms zit er een brutale koe tussen die vanuit de mand probeert te kanen maar die krijgt dan een ferme klap op de kont. Zo mag ik het zien. Er wordt op de markt ingeslagen voor een week en alles wat Kumari nodig heeft wordt gedoneerd. Ook al hebben ook deze mensen geen enkele cent te makken. Ze zorgen allemaal goed voor elkaar. Voor de kinderen uit het weeshuis is het trouwens schreeuwen om een plaats in de riksha om mee te helpen alles te dragen op de markt. Het zijn namelijk echt grote balen die worden ingeslagen. Die gaan het hoofd op en worden in de riksha gelegd. Een paar keer heen en weer wandelen en de achterbank ligt vol. En dan moeten wij er nog bij! Kumari, ik en 2 kinderen. Xavier namelijk achter het stuur. Hier heb ik helaas geen foto van kunnen maken maar 't zag er fantastisch uit. Die 2 kids op elkaar, óp een baal met kool! Geweldig.

Vanaf de markt doortuffen met een volle bak naar het centrum. Daar voor de dochter van de burgemeester een belachelijk grote teddybeer gekocht en laten inpakken. Het is allemaal (vergeleken met 't westen) spotgoedkoop maar je betaald overal voor. Om die teddybeer in te laten pakken ben je 10 rupees per velletje kwijt en we hadden er een stuk of 6 nodig. En dan eigenlijk liever het gouden inpakpapier want dat staat leuker. Maar ja. Das dan weer 20 rupees voor een velletje. En dan nog een leuke strik eromheen. 30 rupees. En een sticker: 5 rupees. En ja. Heel lang bezig zijn vooral. Met 4 man! Een half uur later (geen gein) zat die beer eindelijk strak in de verpakking en hadden we weer iets minder ruimte in de riksha. Om vervolgens te besluiten (dat leek me wel een leuk idee) om bananen voor de kinderen te kopen (zijn ze gek op) en erachter te komen dat je dan een halve boom mee krijgt. Wel geinig trouwens hoe dat gaat met kopen. Ik moest van Xavier in de riksha blijven zitten omdat de prijs anders keihard de lucht in schiet. Na een tijdje onderhandelen kwam hij terug met de boodschap dat het 70rs zou gaan kosten, oké, no problem. Ze komen de bananen brengen, zien mij en... 300rs! Zonder twijfel. Zonder te kunnen onderhandelen. Aight, dan toch niet joh. Alhoewel... dat is dan wel weer heel erg resoluut. 80rs dan. Daar moesten we genoegen mee nemen. 80rs voor meer dan 100 bananen. Dat is iets meer dan een euro. Het blijft bizar. Die halve boom met bananen dus ook in de riksha gepropt en afgeladen weer terug naar huis. Al een hele ervaring opzich.

Thuis aangekomen gingen Xavier & Kumari kleren selecteren voor de kinderen om 's avonds te dragen. Deze kleren waren gedoneerd door de burgemeester dus dan is het ook wel zo leuk als ze die aan hebben als ze langskomen. Wel een hoop gekloot natuurlijk al die verschillende maten maar ze zijn er uit gekomen. Ik ging aan de slag met een verjaardagskaart met persoonlijke boodschap als extra op de teddybeer. Veel kleuren, sterren & glitters want daar zijn ze in India helemaal leip van. Paar uurtjes mee zoet geweest om vervolgens opgehaald te worden door personeel van de burgemeester. Alsof het een president is. Wat eigenlijk ook wel een beetje zo is. In een 4x4 op naar zijn huis! Aangekomen bij de (uiteraard riante) woning mochten we plaats nemen in de tuin waar al allemaal stoelen klaarstonden. Allemaal keurig verzorgd. Overal ballonnen, slingers en veel muziek. Een strak gemaaid gazonnetje en vrolijke lichtjes rond de ramen van het huis. Alsof het kerst was. Na een klein uurtje was de tuin al redelijk volgestroomd met mensen en kon het hele circus beginnen. Als extra decoratie werd er zelfs nog een kalf binnengebracht en met een touw aan de pergola vastgeknoopt. Geen idee wat daar de reden van was maar het zag er wel schattig uit, das toch net ff dat kersje hè. Het kan allemaal niet gek genoeg. De jarige jop werd erbij gehaald en iedereen kon in de rij aansluiten om zijn cadeau te overhandigen. Ik dus ook! Haha! Waar ik wel niet allemaal in terecht kom. Cadeau gegeven en een grote grijns terugontvangen om vervolgens aan te sluiten in de volgende rij. Voor het eten, want er moet natuurlijk weer gegeten worden *zucht*. Een soort van lopend buffet wat ze hadden opgesteld met Kip Beryani. Ananas drankje erbij, ijsje na, rechter hand wassen in een emmertje met water en dat was het dan eigenlijk wel weer. Ooh ja, met natuurlijk een hoop gedans, gefotografeer, en gefilm tussendoor.

Bij vertrek nog even met z'n allen op de foto en iedereen kreeg een kashmir sjaal overhandigd. Als dank voor onze komst. Harstikke mooi natuurlijk. In da pocket!!! Kaaaachiiiinnggg!!!

Na deze drukke dag ein-de-lijk weer thuis en mijn ogen stonden zo ongeveer op half 7. En om even een herkenbaar beeld voor die kleine te scheppen; ja m'n wallen hingen echt tot aan m'n enkels. Meteen doorgerold naar m'n nest en nog een paar pagina's in 'Het leed dat liefde heet' van Martin Bril gelezen. Een boekje dat ik van Loupie had gekregen voor in het vliegtuig maar wat er in het vliegtuig niet van gekomen was. Echt een tof boekie!

De volgende dag weer vroeg de wekker want we gingen naar een bruiloft. Ja serieus... er komt geen einde aan hier! Met dezelfde grafkop 's ochtends weer wakker geworden en voor het eerst eens lang in de badkamer geweest. Om me te wassen welteverstaan. Nog steeds geen last van m'n darmen!! YEAH!!

Toen m'n wallen eindelijk weer redelijk strak stonden, kregen we bezoek van Wally (no shit!) een vriendin van Kumari, afkomstig uit Frankrijk. Een aardige vrouw die ons zou gaan vergezellen bij de bruiloft, dat had zij namelijk ook nog nooit meegemaakt. Een islamitische bruiloft trouwens en heel erg traditioneel. Van een vooraanstaande familie hier uit Tiruvannamalai. Wij in de riksha en Pawn (neef) & Priya op de motor. Achterop in amazone zit. Dat zie je hier bij elke vrouw die achter op een tweewieler zit.

En 3 keer raden wat er klaarstond bij aankomst van de bruiloft... Juist ja. Eten. Net een half uur geleden Idli & Chutney achter de kiezen om nu aan te schuiven voor Puries met Palliya, Ponal & Kesaribath. *Burp* Wonder boven wonder nog weggekregen ook! Was (en ben) ik best trots op.

Aansluitend door naar de zaal waar het schouwspel zich moest gaan afspelen en holy shit! Wat een mensen!! Prop vol daaro! Zo vol zelfs dat het schuifelen was om een klein beetje van dit alles te kunnen zien. Totdat. Jahaa. Totdat ze mij op de 1 of andere manier gespot hadden. In een zaal vol met statieven, filmcamera's, lcd schermen, een complete regie set en meer van dat soort filmstudio achtige taferelen. Goed. Ik was dus gespot en moest gewoon dat fucking podium opkomen! Ik door die hele zaal naar voren om handjes te schudden met onder andere de vader van de bruidegom en wéér een kashmir sjaal in ontvangst te nemen. Ze waren dankbaar dat ik er was! Niet te filmen! Met z'n allen een mooi plekje gekregen op zo goed als de eerste rij (op een soort van altaar) en alles dus goed kunnen zien. Aan het einde van de ceremonie ook de bruidegom - gekleed in bloemenpak - een handje geschud en weer terug naar huis. Of toch niet? Nope. En laat het toch geen... neeeeeeeee... wel dus. Weer eten zijn. Het is traditie om ook NA de ceremonie te eten. Gaan we weer. Bananenblad voor m'n neus met Biryani / Dall erop en het proberen weg te werken. Nog gelukt ook maar tot aan m'n wenkbrauwen vol kan ik je zeggen. Na dit eten écht terug naar huis en bij de kinderen beneden aangeschoven om tot 10 te leren tellen in Tamil. Natuurlijk geweldig om mee te maken. Ze zijn allemaal zo enthousiast en vrolijk! Krijg je echt energie van!!

Rond het begin van de avond tijd om met de fam te bellen. Skype was het plan. Dat zegt al genoeg dus. Ging niet echt soepel. Overgegaan op de foon en even lekker bijgebabbeld. Was fijn! Uiteraard!

Dus ja. Je kan blijkbaar ook de activiteiten van 1 week in 1 weekend proppen. Allemaal fantastisch om te kunnen meemaken maar ik merk wel dat ik echt heel snel uitgeput ben. De activiteiten zelf zijn al vermoeiend maar dat in een vreemde omgeving met vreemde geuren, totaal andere gebruiken, een andere taal etc. put je nog 2 keer zo hard uit. Vannacht dus ook 10 uur achter elkaar geslapen om weer een beetje aan te sterken. Niet dat dat mijn plan was, ik had het blijkbaar nodig. Nu weer lekker fit achter de laptop en op de een of andere manier genoeg inspiratie om weer wat te pennen. Of eigenlijk typen. Dûh!

Net nog met Kumari en de Lonely Planet India gids (waar een drolletje van een gekko op lag - hoe toepasselijk) een begin gemaakt voor mijn eerste reis(je). De nieuwe thuisbasis gaat dan Bengalore worden waar in de buurt een paar gruwelijke parken / reservaten met onder andere leeuwen te vinden zijn. Bannerghatta Biological Park & Hessaraghatta. Vanuit Bengalore door naar Mysore (met Maharaja's Palace, Chamundi Hill & Karanji Lake Nature Park), van Mysore naar Hampi en van Hampi terug naar Bengalore. Zin in!

Zoals te zien ook weer een rits nieuwe foto's!

Vanakkam!


-------------------------------------------------------------------


Mijn hotel in Chennai (in het midden, met de kleuren aan de voorkant).




En de slaapkamer met voor de kast linksachter een door mij platgestampte kakkerlak.








Durga & Anitha








Vlakbij het huis.




Alle kinderen op Karthik na.




Een stukje van de markt.




In de riksha van Xavier.




Stukje opvoeren voor de burgemeester.




Taart eten bij de burgemeester. De 3 kinderen linksvoor (met geblokt overhemd) zijn van een gehandicapten huis.












Priya & Kumari




Wat zijn 't toch een schatjes hè ;)

Hollywood Hero

Vandaag met de riksha het stuk land van Xavier & Kumari opgezocht omdat er geploegd moest worden. Half uurtje heen & dus ook een half uurtje terug. En wat een plaatjes kom je dan tegen, levende ansichtkaarten. En ik maar denken dat dit stukje Tiruvannamalai al aardig back to basic is. 15km verder weg van de 'stad' vind je het échte plattelandleven. Ieniemienie dorpjes met kleine hutjes (deed me denken aan een Lord of the Rings scene (for what's worth it)) en een uitgetrekt stuk natuur met rotsen, bossen en rijstvelden & poeltjes. PoelTJES inderdaad, want het is al aardig droog en de helft is daardoor verdampt. Ook hier schijnen die stomme makaken rond te lopen maar ik heb er geen 1 gezien, wel weer heel veel reptielen en laat me das natuurlijk véél belangrijker. Wel steeds dezelfde overigens, heb de kameleon waar ze het de hele tijd over hebben helaas niet kunnen spotten. Maar goed, het was ook al tegen 10-en dus al redelijk heet. Zelfs een slang in een waterput gespot maar te ver weg voor identificatie. Shit.

Bij het stuk land aangekomen transformeerden de wolken in gezichten met een grote glimlach, vlogen de vogels al fluitend rondjes om mijn hoofd en huppelden de geiten en koeien vrolijk achter me aan. Wat een rust. Een momentje van zen. Daarna liet Kumari me zien wat er zoal op het land aangelegd / geplant is. Bananenbomen, palmbomen (de kokosnoot variant), rijst, papaya, mango, komkommer, tomaten, watermeloen & nog een vrucht waar ik nog nooit van gehoord had en inmiddels de naam weer van vergeten ben. Leuk om te zien, maar verdomme net even tijdens dat kleine stukje over 't land m'n armen verbrand. En dan die Indiërs nog steeds met oorwarmers op omdat ze anders bang zijn dat ze kou vatten. Ik ben echt bang voor de komende maanden aangezien het dan volgens hen pas écht heet gaat worden. En geloof me, ik kan de hitte goed handlen maar nog eens een keer dik 10 graden erboven op en ik denk dat er wel iets in me gaat knappen. We zullen zien.

Op de terugweg bij zo'n klein hutje een ijskoude cola gekocht. Logisch dat het kan natuurlijk maar het is echt vreemd. Best grote contrasten allemaal. Maar boeiuh, dat volle flesje cola had ik in 30 seconden omgetoverd tot een lege. Zonder moeite. Eggggg wellll. Weer iets verder terug op de terugweg kwamen we langs een pond of waterwell... wat is het Nederlandse woord ook alweer? Damn. Ik ben a couple days in India en speek now almost al no Nederlands meer. Klassiekertje. Maar goed, dat dus. Daar waren tientallen vrouwen bezig dat ding verder uit te graven, Xavier zette de riksha direct aan de kant om mij er foto's van te laten maken en écht iedereen begon weer te lachen en naar me te zwaaien. Dit keer echt extreem. Allemaal schreeuwen in Tamil natuurlijk en met Kumari als tolk kwam ik erachter dat ze dachten dat ik met een camera langskwam om een vrouw uit te kiezen om mee naar het westen te nemen. En ze stonden allemaal te springen om gekozen te worden. Een super oud vrouwtje had zelfs wel haar man willen inruilen voor deze 'Hollywood Hero' hahaha!!!

Thuisgekomen direct weer even verder gegaan met m'n laptop om eindelijk eens die update te fixen. En dat is gelukt!!! Eindelijk dus weer op volle toeren verder knallen in het raw formaat. En dus gelijk een paar extra plaatjes!

Vandaag trouwens voor het eerst kip gehad! Kippetje wordt in een klein hokkie uitgezocht, afgeslacht en in een zakje gepropt. Ik ff voelen en dat vlees is dan natuurlijk nog warm. Best grappig. En het smaakt fantastisch. Maar dat is echt alles dat hier wordt gemaakt. Dat valt gewoon eigenlijk niet te beschrijven. Ga ik dus ook niet doen.

Morgen in de ochtend misschien terug naar het land omdat er vandaag dus niet geploegd werd. Mensen waren niet op komen dagen dus wordt het een dagje opgeschoven. Maar misschien dus. Want eerst nog een foto maken van 't hele weeshuis en een fotolijst in de stad uitzoeken omdat we in de middag op bezoek gaan bij de burgemeester. Daarover later meer.

Thanks trouwens voor alle leuke reacties, echt fijn!

See ya!











Ze waren echt gigantisch blij met de stickers, moesie!!! (alle 30 met sticker op voorhoofd)

Voetbal!

Zo. Vanavond een ultiem geluksmomentje; de kinderen leren voetballen! Gisteren in de stad met Priya een voetbal gekocht omdat de bal die ze hadden lek was. Vandaag de nieuwe bal natuurlijk direct uitgeprobeerd. Door Xavier (man van Kumari) werden de kinderen in 2 ritjes van school gehaald met de Riksha. 15 kinderen per keer. In een tuc-tuc. Zie je het voor je! Prachtig. Op de begane grond waar de kinderen allemaal slapen (ik slaap op de 1e verdieping bij Kumari, Xavier & kids) werd ik onthaald door de 30 kinderen met een welkomstlied. Echt geweldig, helemaal ingestudeerd. Daarna mocht ik ze ieder 3 koekjes geven en kreeg ik van elk kind een kusje op m'n wang. Superlatieven te kort. Echt overweldigend.

Van 1 van de kinderen (Yanini) kreeg ik de vraag of ik een jongen of een meisje was. Vanwege mijn grote gespierde tieten kan ik me dat natuurlijk goed voorstellen dat je daar van in de war raakt maar het was helaas vanwege m'n haar. Lang(er) haar zijn ze in India niet gewent bij jongens. Ze vinden het wel prachtig en ik ben dus de 'handsome sir'. Kan ik mee leven haha!

Maar goed, terug naar het voetbal. Van 4 plastic zakken, 2 goals gemaakt met een dikke steen erop zodat ze niet konden wegwaaien. Dan de teams verdelen. Best lastig als iedereen bij mij in het team wil maar het is uiteindelijk toch gelukt. Iedereen natuurlijk als een malle achter die bal aanrennen en helemaal door het lint gaan als er gescoord wordt. "Sir! Sir! Sir! Goooaaalllll!!!!!!" De high-five en boks geïntroduceerd om een doelpunt te vieren en tja... dan moet je dat dus bij elk doelpunt bij elk kind herhalen. Eindstand was 16-9 voor ons. Dat was dus aardig wat handjegeklap. Vooral omdat een tegengoal ook gevierd moest worden. Door mijn team én door de tegenpartij. Maar natuurlijk erg leuk allemaal. Af en toe schoot de bal trouwens van het veld af en sprongen de kinderen er direct achteraan. Totdat Ajit met grote ogen naar me toe kwam rennen dat hij de bal net op tijd bij een slang vandaan wist te pakken. Ik dus meteen erachter aan maar ik werd tegengehouden door de hele groep. 3 kinderen aan m'n linkerbeen, 3 aan m'n rechterbeen en 2 in m'n nek. Noooooooooo, don't go there. Dangerous!! Hmmm... volgende keer dus maar even kijken zonder kids. En moesie: jaaahaaa. Ik doe voorzichtig. Ook al zijn het cobra's. Hahaha! Volgens Kumari zijn de grote cobra's niet lief maar de baby cobra's zijn heel schattig. Omdat ook die kunnen hooden (rechtop staan). Ik zeek zowat in m'n broek van het lachen toen ik dat hoorde.

Na het voetbal lekker douchen met een emmertje water. Dat is eigenlijk nog best wel relaxed! Het water heeft een perfecte temperatuur, lekker warm zelfs. En dat zonder warm water! Das dan wel weer een voordeel van een watertank op je dak.

Nu in de woonkamer op de bank met een vers gezet bakkie koffie van Kumari. Het leven kan zo mooi zijn. Al mis ik nog steeds wel het front in NL dat altijd keihard achter me staat. Waaronder natuurlijk m'n meisie. Maar gelukkig kan ik goedkoop bellen met m'n India nummer. 6rs per minuut naar een internationaal nummer, das zo'n 10 cent.

Ennuh... JAAAAAA!!!! Foto's!!!! Ik heb snel een paar jpg foto's vanaf het huis kunnen schieten ipv van RAW en op die manier Lightroom kunnen omzeilen. Op een beetje ingewikkelde manier dus toch 3 foto's kunnen fixen. En een aantal van het voetbal die Kumari heeft geschoten met haar eigen camera!! Enjoy!

Warm Welkom

Na mijn vertrek uit het internetcafé zijn Senthil en ik nog even de stad in gegaan om wat te eten. Omdat ik geen zin had in klachten met de darmen ben ik voor een vegetarische pizza gegaan. Niet veel anders dan een diepvries pizza in NL. Heerlijk dus *kuch*. Senthil zag dat niet zitten dus zijn we daarna nog naar een tentje geweest met uhhh. Tsja. Alles indiaas zeg maar. Inclusief tekst. Iets waar ik geen fuck van begreep maar wat echt een ervaring was om tussen te zitten. Hij bestelde Dosai (een soort rijstpannenkoek) met verschillende shutney's. Uiteraard kon ik het niet weerstaan en moest even meeproeven. En serieus; het beste eten OOIT!!! Niet normaal. Smaakexplosie! De pittige shutney moest afgeblust worden met een frissere waar onder andere mint in zat. In Nederland betaal je voor zo'n gerecht de hoofdprijs om het experimenteel is, hier betaal je omgerekend 20 cent. Bizar dus. Rond 11-en terug in de hotelkamer om wat slaap (proberen) te pakken (wat dus niet gelukt is) en rond 2:30 in de vroege ochtend in de taxi naar Tiru gestapt. Senthil was erbij om de taxi driver uit te leggen hoe hij moest rijden, of in ieder geval welke richting hij op moest. Het adres dat ik had genoteerd had hij overgenomen in Tamil met het nummer van Kumari erbij mocht de chauffeur 't niet kunnen vinden. Op de achterbank van de taxi zo nu en dan en paar van die knikkebol acties waar ik spastisch van wakker schrok dus over het algemeen alleen maar uit het raampje lopen turen en verbazen over de activiteiten van de Indiërs. Die zijn dus écht altijd actief!! De hele nacht door rijden er brommertjes, riksha's en beschilderde vrachtwagens rond, vergezeld door mensen die er kris kras doorheen lopen, koeien die karren trekken, straathonden en fietsers. Te veel indrukken gewoon, met name omdat ik niet alleen visueel getriggerd word maar elk -hoe noem je 't ook alweer?- wordt geactiveerd. Allemaal verschillende geuren & geluiden in een (ook 's avonds) vrij warme omgeving. Fantastisch om te ervaren maar ook best vermoeiend, wat ik hier in 1 dag ervaar doe ik in Nederland een maand over.

Anyway. Ik zat dus nog steeds in de taxi. Bij het zien van de naam Tiruvannamalai op een roestig bord in de berm had ik verwacht dat het niet al te lang meer zou duren. Ik zat inmiddels als 2,5 uur op de achterbank te hobbelen en de rit zou zo'n 3 uur duren. Van een enigzins saaie weg reden we weer een soort van dorpje in. De taxi werd aan de kant gezet ik kreeg 2 woorden meerdere malen naar m'n hoofd geslingerd "THEE? THEE? COFFEE? COFFEE? THEE?? COFFEE???" Tijd voor een break dus haha! 5 minuten later weer volop aan het rond crossen tot we tegen op een onverharde weg op een best stevige blokkade stuitte. Omkeren dan maar? Nee man! Vol gas erover heen, m'n smoel hing echt op de grond. Maar goed, hij dus doorknallen over een best stevige heuvel om 100 meter verderop erachter te komen dat de blokkade daar niet voor niets stond, de weg was weg. Foetsie. En dus tóch omkeren en nóg een keer over diezelfde blokkade heen. Prachtig. Doorboeken dus naar de volgende afslag. Om de zoveel tijd schreeuwde hij even uit het raam om de weg te vragen, omstanders rennen dan (ALTIJD!) als een gek op hem af om uitgebreid de weg te wijzen. Echt grappig om mee te maken. Maar goed, ff een sprongetje in de tijd maken omdat ik hier vanavond anders nog zit bij het beschrijven van elk detail.

Vlakbij het huis van Kumari greep ie naar z'n foon om de precieze weg te vragen (aan Kumari). Die stuurde vervolgens een kind naar de taxi om plaats te nemen op de bijrijders stoel en de chauffeur aanwees waar ie moest zijn. Bij Kumari aangekomen stond het hele huis mij op te wachten. De hele familie + alle kinderen. Wat eigenlijk dus de hele familie is. Ik werd letterlijk met open armen ontvangen! "Hi there Johnny! Finally here! You must be tired! How are you doing? You want something to eat? Come in!" Echt super. Met iedereen kennis gemaakt en al hele gesprekken met Kumari gehad. Ze stond er op dat ik iets zou eten dus had ze een soort van wrap met daarop een omelet voor me klaargemaakt. Namen komen later nog wel, heb ik nog niet echt een overzicht van. Het smaakt in ieder geval allemaal fantastisch. Met een goed gevulde buik dus m'n bed in; matras op de grond met een klamboe en ventilator. Een eigen kamertje! Met hagedissen! (waarvan er op dit moment ook 1-tje vlak boven m'n hoofd zit. Tsja... wat wil je dan nog meer! Tot 2 uur in de middag lokale tijd geslapen en bij het binnenkomen van de woonkamer wat ik door Kumari met een grote lach opgewacht met de vraag (of eerder een verzoek) of ik nog iets zou willen eten. "Njah. Mwah. Maybe within an hour or something... Nooooo!!! noooo!!!! You have to eat very well!! Let me make you something to eat. You have to stay strong!" En binnen 10 minuten stond er een rijstschotel met sausjes en vis voor m'n neus. Ik dus weer eten voor m'n leven en bij de bijna laatste hap lag m'n bord alweer vol. Ik leer hier in ieder geval dus om duidelijk nee te zeggen. Pffiieeewww.

Tegen het einde van de middag ben ik met Priya (dochter van Kumari) de stad in gegaan. Naar o.a. de Ashram. Een gigantisch grote tempel met véél makaken en zelfs een olifant. Hier werd ik (en eigenlijk overal) door iedereen aangekeken alsof ik een beroemdheid ben. Ze denken ook allemaal dat ik een filmster uit Amerika ben of een bekende cricket speler. Kinderen zwaaien naar me en er kwam zelfs een volwassen man op me af die me de hand wou schudden en mij voorstelde aan z'n hele familie. Grappig om mee te maken. Binnenin de tempel kreeg ik een zegen. Een streep op m'n voorhoofd van as. Leuk om te ervaren. Ooh ja. Die maken heerschen echt! Ja kan niet zomaar met fruit rondlopen wat dat jatten ze uit je tasje. Ik heb al een paar mensen beroofd zien worden door die beesten en ze krijgen ALTIJD hun zin. Fan-tas-tisch. Iedereen waarschuwt me ook om afstand van ze te houden want als je te dicht bij komt willen ze nog wel eens bijten. Voor de insiders: dat weet ik maar al te goed hahahaha!

Omdat de afstanden nogal groot zijn overal kun je standaard een riksha (tuc-tuc) aanhouden die je voor weinig geld overal naar toe brengt. Zo ook van Kumar's huis naar de tempel dus. Ik ben nu een paar keer in het verkeer geweest met zo'n ding (en zelfs op de scooter (en bus & taxi natuurlijk)) en het lijkt werkelijk waar alsog alles voorgeprogrammeerd is. Het gaat non-stop de hele tijd nét goed. Alles ontwijkt elkaar letterlijk een paar centimeter maar niets gaat mis. Behalve als je er als toerist met eigen vervoer ermee gaat bemoeien. Van Kumari mag ik dus ook geen scooter of motor huren, alleen de fiets gebruiken. Ze vertelde me dat er gisteren iets verderop een Italiaanse toerist is aangereden waarvan vandaag haar onderbeen wordt afgezet. Best heavy.

Helaas nog steeds geen foto's omdat ik Lightroom moet updaten om de bestanden van m'n camera te kunnen lezen. Laat die update nu net 100mb zijn en met dit internet dus onmogelijk is te installeren. Goed. Dat zien we dus nog wel.

Ennuh. Tja. What else? Oooh ja! Ze zijn hier allemaal gek op familie. Iedereen wil foto's van de familie zien omdat ze dat zelf ook erg belangrijk vinden. Ze vonden het zelfs een beetje apart dat ik niet meer bij m'n ouders woon. Maar wel weer fantastisch dat ik foto's van ze bij me had (in een door moesie gemaakt boekje). Toen ik vertelde dat m'n pa + vriendin waarschijnlijk nog langskomen sprongen ze een gat in de lucht. Ze willen nu al weten wat ze lekker vinden om te eten en die kleine moet straks helemaal gaan oppassen. Die willen ze traditioneel gaan kleden. Haha! En ik natuurlijk lekker stoken met dat het niet gek genoeg kan! Dat wordt nog wat.

Goed. Ik ga nu denk ik maar eens even achter de reptielen aan rennen en dan spreek ik jullie later wel weer! Afsluitend met een simpele DOEI! (Tamil komt later nog wel.

Doei!

Holy Cow!

Wat een gekte hier! Maar verbazingwekkend chill. Werden de emoties op Schiphol al een stuk internationaler (Spaans benauwd) zijn ze nu redelijk geacclimatiseerd. Temperatuur (+/- 30C) is best wel lekker en de omgeving is iets buiten het centrum overwhelming. Maar goed, dat ik me op m'n gemak voel heb ik vooral aan Senthil te danken. Die stond mij op Chennai airport met een gruwelijk grote grijns op te wachten. Tientallen borden met namen die voorbij kwamen behalve bij Senthil, z'n hoofd sprak boekdelen. Nu in een internetcafe na een lange dag reizen door de stad, VEEL gezien waaronder tempels hier, tempels daar, tempels op het strand, tempels met apen... veel tempels. En een crocodile farm! Jaahaa!! Reptielen! Alles open bloot, heerlijk. Natuurlijk al moeilijk veel feauteaux geschoten maar nog geen mogelijkheid er iets mee te doen. Komt dus later. Ooh ja! Op het strand ook al een hagedis in het wild gezien. Schoot er als een malle vandoor dus geen flauw idee welk soort. Zal wel.

Oke, beetje veel impulsieve binnenschiet dingen tegelijk dus even wat structuur over het geheel heen gieten.

Maandag in de nacht (04:45) van huis (Waddinxveen) weggegaan naar Schiphol. Halverwege de rit in de auto toch nog even snel ontdekken dat ik mijn geliefde Ray-Ban thuis had laten liggen maar na een ferme por + meesterlijk idee van Farla besloten dan later op Schiphol en nieuwe te kopen. En dan Schiphol it is... nog een bakkie gedaan met die ouwe, moesie, Loupie & GF. Heerlijk moment tot aan de douane. Dat viel even vies tegen dat afscheid nemen. Gelukkig na deze separatie wel een perfecte vlucht gehad tot aan bestemming. Amsterdam - Londen is een lachertje, dat stelt 3 keer niks voor. Londen - Chennai is iets pittiger maar was alsnog erg goed te doen. 9,5 uur vliegen als ik het me nog goed kan herinneren [ben een beetje hersendood op het moment]. 2 filmpjes gekeken, 'this is it' & 'surrogates'. Verder helaas niet toegekomen aan mijn tas vol boeken hahaha! Wie had dat gedacht. Anyway eenmaal in Chennai kon ik mijn backpack direct van de lopen band afpikken, en doorlopen naar de exit. Te smooth voor woorden eigenlijk. Tussen al die naambordjes dus die grote grijns van Senthil die me stond op te wachten en met een door hem geregelde taxi naar het hotel gebracht. Spullen uitgeladen in kamer, pakje opengemaakt van moesie, tranen in de ogen & slapen. Na 4 uur de wekker en Senthil voor m'n deur om mij een rondleiding door de stad te geven. Die begon om 08:00 omdat het later op de dag echt fucking heet kan worden, wat het dus ook werd en waar we alsnog niet door werden opgehouden. Gewoon doorgegaan en zoveel mogelijk dingen in 1 dag gepropt. Samenvatting wat dat betreft later in een foto showtje.

Nu dus in een internet cafe en straks ff een happie eten en wat extra geld pinnen omdat ik vanaf vannacht een nog weer andere kant van India ga zien. Het boerendorpje; Tiruvannamalai. Bij het volgende bericht dus vanuit het huis van Kumari.

Tot snel!!!