En dan schiet het blog er toch gewoon even bij in als je weer terug bent. Zo gaat dat dan. Druk bezig geweest met het verwerken van foto's en verhalen vertellen op een iets andere manier dan hier. Direct op de man af zonder een soort van samenvattend verhaal te verkondigen. Een verhaal die vaak meer op de details in gaat maar ook weer niet. Een toch wel simpeler iets. Met veel herhalingen. Logisch. Maar goed, zo gaat dat dan.
Momenteel nog steeds druk bezig met het verwerken van foto's maar het einde komt in zicht. Van de duizenden foto's heb ik momenteel een selectie van maar liefst 1588 foto's overgehouden waar ik vanaf nu een wat strengere selectie van ga maken voor in 'het boek'. Het gaat iets anders worden dan dat ik vooraf voor ogen had maar daar kijk ik niet van op. Zo gaat het wel vaker. En natuurlijk nergens op inleveren hè, want gruwelijk dat gaat het worden. Jaaaaaaaaa, dat wordt wel wat. Maar om de iets te grote selectie toch nog een beetje flair te geven heb ik ze gesqueezed in een 2 minuut 42 durende clip. Om een sfeer neer te zetten, dus maak je niet druk dat je de helft mist. Want dat gaat gebeuren. Een sfeer. Totaalbeeld. Samenvatting. Whatever. Heel veel foto's achter elkaar. Plaatjes kijken kan straks in het boek, die eveneens in een digitale versie gaat verschijnen. Gun me dus nog even de tijd. Voor nu; enjoy!
Na een fantastische hereniging te Amsterdam & een nacht van complete bewusteloosheid zit ik momenteel nog steeds in een soort van rush van prikkelingen van het oude vertrouwde, hetgene dat is achtergebleven en de vreemde vanzelfsprekendheid van dat. Vanaf Tiru naar NL heeft pak 'em beet zo'n 48 uur in beslag genomen vanwege het gedoe rondom IJsland. Vulkaan. As. Drama. Lang wachten, weinig slapen, verstoord ritme, veel chocola, houten reet van het zitten, kramp in de kaken van het lachen, 3 centimeter korter door het sjouwen van tassen en wat al niet meer... Maar we zijn er weer. Terug in Nederland. 3 maanden geleden vertrokken met kale bomen & terugkomen met volle. Raar! De monster import aan India accessoires ligt uitgestald op tafel en de slingers met foto's van de kinderen lachen me tegemoet. Fijn om er weer te zijn en onwerkelijk hoe normaal het is. De vergelijkingen vallen niet te trekken vanwege een te groot contrast. Ik heb hier een wereld en ik heb daar een wereld. Het 1 is niet beter dan het andere. Het is anders. En daar blijft het denk ik een beetje bij. Voor nu dan.
Binnen een aantal dagen zal ik proberen te beginnen aan 'mijn verhaal'. Ik mag dan wel terug zijn in dit koude kikkerlandje maar jullie zijn nog niet van me af. Het gaat gewoon door! Echt wel!
Ja ja, India heeft ook echt plekken waar het compleet uitgestorven is. Geen internet, geen mobiel bereik, geen... helemaal niks. Niks. Echt even niks. En ik begon er nog aan te wennen ook. Soms is het best lekker om qua 'social networking' even helemaal niks te hebben. Maar we zijn weer terug hoor. En hoe. Afgeladen met veel te veel verhalen en foto's om direct te delen. Met een dikke dag reizen achter de rug, volle cf-kaarten, volgepompte externe hd drive en en en, en klapperende tanden, tollende ogen, blaren van het zitten en ander maffe dingen gaat de bitch van het verwerken zo ongeveer nu weer van start. Vele foto's zullen gaan volgen alsmede onze ervaringen. Soon. Very soon. Hou 'em in de gaten! See ya!
Vanuit ons kamertje in het 'The Park' hotel te Chennai. Met een blikje cola uit de minibar van 180 Rs waar je op straat 15 Rs voor betaald. Dure, exclusieve shit. Helemaal mijn ding haha! Dat had ik alweer een tijdje moeten missen, die westerse vanzelfsprekendheden. Fris bed, schone shirts, aangenaam temperatuurtje. Even letterlijk geen zweet onder de neus. Wel vaag trouwens zo'n hotel in het midden van de stad waaromheen de rest gewoon echte typische India is. Fascinerend om van de ene wereld de andere in te stappen en andersom. Met hetzelfde gemak. Maar goed, das dus even lekker. Vooral na een gigantisch drukke dag van de dag van gisteren. Zondag. Het uitje met Kumari & fam. Daaaaaammmmnnnnnnn wat is dat een onderneming om met 36 man een trippie te plannen. Maar het is gelukt!!! We hebben een hoop gelukkige koppies mogen zien en daar is het natuurlijk allemaal om te doen.
De tour (met een door ons (J&G) gehuurde bus) was een dagje Chennai. Inclusief bird sanctuary, dierentuin (Arignar Anna Zoological Park) en natuurlijk het strand. Iets waar het overgrote deel van de kinderen nog nooit geweest was. En op de heenweg zag je de ogen al bijna uit de kassen rollen van verbazing. Verbazing van onder andere overvliegende vliegtuigen. Die kennen ze alleen van de tv. Helemaal hyper bij het zien en horen van zo'n ding. Geniaal. Na zo'n 2 uur boeken in het busje was onze eerste stop dus de bird sanctuary, een prachtig stukje natuur met ko-le-re veel 'storks' (grote vogels) maar dat was het dan ook. Prachtig om te zien hoor maar meer zoiets van ja mooi. Mooi ja. Ja. Ziet er mooi uit. Niet echt van dat je denkt van JA. Dat is nou echt iets waar we speciaal voor hadden moeten omrijden. Maar het was zeker mooi. Na een kwartiertje hadden zelfs de kinderen wel weer genoeg van die vogels en konden we koers zetten richting de dierentuin. Ja ja, als je mij een tour laat organiseren zit er natuurlijk altijd een dierentuin bij. Ha! Maar deze hadden we achteraf gezien misschien beter kunnen skippen. Wat een ongelooflijke hitte daar zeg. Niet. Nor. Maal. Niet normaal. Het was kruipen van schaduw naar schaduw en daar dachten de dieren waarschijnlijk precies hetzelfde over want er was niet veel meer te zien dan een hijgende tijger kop ergens 100 meter verderop achter een dor stukje gras. Ik scheur er nu trouwens als een gek doorheen en beknopter kan ik het denk ik niet vertellen maar de details volgen later nog wel. Ik zat er daar een beetje doorheen. Mede door een aantal typische Indiër acties die soms gewoon echt totaal niet te volgen zijn. Ik begin inmiddels een redelijk stabiel / gegrond & compleet beeld te krijgen van de voor mij stereotiep Indiër. Zonder vreselijk bevooroordeeld te zijn. Maar deze profielschets zal ik later nog eens verder uitdiepen.
Strand! Tegen het einde van de middag rond een uurtje of 4 kwamen we aan bij het strand & toen gingen de kids écht helemaal los. Van de 30 kinderen waren er 27 die het strand nog nooit in hun leven gezien hadden. Moet je je voorstellen... echt prachtig. Met blote voeten voelen hoe dat zand tussen de tenen door kruipt en daar waar de golven verdwijnen in het zand graven om te zien waar ze gebleven zijn. Echt geweldig om alle kinderen daar bezig te zien. Het was feest!
Naar YouTube een klein impressie filmpje geupload gemaakt door die kleine. Op het einde van dit filmpje nog een kleine indruk van de toch nog steeds wel surrealistische ervaring van mensen die je aanzien als beroemdheid. Dat is in Chennai toch eigenlijk nog wel het meest heftig.
Tot over een paar dagen vanaf the Andaman Islands!
Daar zit ik dan. Bij Tasty Café ergens in het centrum van Tiru. Een dikke 10 minuten rijden met de rikshaw vanaf Thendral Nagar, 6th street. Je weet wel, daar waar m'n huis woont. Want het voelt toch eigenlijk best wel als m'n thuis. Met alle voor en nadelen die daar bij horen, want privacy is soms nog wel een issue. Vandaar dus in een café in het westerse gedeelte van Tiruvannamalai. Omringd door spacers of uhhh... ik bedoel; ernstig serieuze, spirituele blanke medemensen. Rastaharen, wijde pijpen, flubber schirts, baarden met vlechten, kralenkettingen, typische, engelse accenten vanwege uiteenlopende landen van herkomst en tsja. Mediterende hippie's op zoek naar enlightenment rondom Mt Arunachala, de heilige berg. Zulk soort volk.
Ik neem een slok van m'n cola en geef de iets te dikke (ik blijf subtiel) serveerster -dressed in saree- een seintje dat ie bijna leeg is. Met een soort van nee schuddend hoofd; de Indiase ja knikker. Die zit er inmiddels goed in. Koffie. Black coffee. Without milk. Die is hier best oké. Ik strek m'n rug en probeer een fijn plekje op 't houten bankje te vinden maar dat zit er niet echt in. Nog steeds een beetje verstijfd van mijn iets te primitieve slaapplek waar het soms lastig is rust te vinden. Met fijngeknepen ogen tuur ik onder het gevlochten bladerdak door naar buiten, genietend van het schaarse briesje afkomstig van de ventilator. Want het is heet. De temperatuur loopt gestaag op de laatste dagen. Het is geen uitzondering meer doorweekt te zijn rond het middaguur. Maar het went. Net als alles eigenlijk. Een scheur in een hutje die gedicht wordt met nog net geen dampende koeien stront, geïmproviseerd kinderspeelgoed gemaakt van een Sprite flesje, uitgemergelde bedelaars langs de kant van de weg. Letterlijk in de goot. Met een 'tender coconut' in m'n hand al lurkend en struinend langs de vele fruitkraampjes inclusief tientallen zo niet honderden vliegen. Met als achtergrondkoor een aantal brullende apen, fluitende eekhoorns, loeiende waterbuffels, krijsende kraaien en onderhandelende Indiërs.
Denk dit alles in op een plaats delict van zo'n 3 vierkante meter met het geluid van drilboren, claxons, onverstaanbaar geschreeuw, vuurwerk, muziek, ringtones + de geur van zweet, olie, stof, overrijpe bananen en frituurvet en je weet een beetje hoe het er hier in de stad aan toe gaat. Ooh ja. En het is hier rustig...
Pffooeee wat een opluchting. Op de één of andere manier zag ik 't begin van dit blogbericht als enorm obstakel. En deze meester in het uitstellen had er dus even geen zin meer in. Vreemd eigenlijk. Sinds een half jaartje (eigenlijk vooral sinds mijn India avontuur) ervaar ik het tastbaar maken van mijn gedachten in de vorm van tekst als een over het algemeen enorme opluchting maar de afgelopen twee weken (want zo lang is het alweer geleden) kon ik mezelf niet echt motiveren weer aan de slag te gaan. Bij het uitstellen van het noteren van mijn ervaringen hoopt alles zich op, overstroomt mijn hoofd van losse woorden en weet ik niet meer waar ik moet beginnen. Een gigantische berg met letters die ik voor mijn gevoel allemaal netjes op een rij moet leggen om maar enigszins in de buurt te komen van wat ik over wil laten komen. Wat een confrontatie. Iets dat in de essentie zo simpel is enorm opblazen. Daar ben ik blijkbaar best wel goed in. Maar ik heb er weer grip op. De aanleiding van mijn relatief lange afwezigheid sinds mijn laatste bericht in dit digitale dagboek heeft te maken met twee vrij grote (of eigenlijk afgrijselijk grote) veranderingen. Ten eerste mijn terugkomst uit Goa dat toch eigenlijk best wel een klein beetje aanvoelde als een beperking op mijn vrijheid en ten tweede de komst van (jawel) m'n meisie! M'n meisie. Iets waar ik alles voor aan de kant zet. En dat is af en toe wel eens lastig. Dat had even tijd nodig. Om precies te zijn 2 weken. M'n langste periode tot gewenning ooit. Ik was voor mijn gevoel bezig met het combineren van 2 thuizen (hé, we hebben een nieuw woord te pakken). M'n thuis hier in India en m'n thuis in Nederland in de vorm van die kleine (aka GF, aka Farla aka m'n meisie). Aandacht verdelen met oog voor 1 ding is een moeilijke opgave.
-----
Break! Ik zit midden in een mieren invasie! M'n been wordt gebruikt als brug tussen het te harde houten bankje en de tafel. Ik ben een schakel. Ik word gebruikt! Blijf van me af! *Springt als een malle in het rond om zich te bevrijden van de kleine, bijtende, rode terror mieren*. Dezelfde rode mieren die zich een aantal dagen geleden zelfs in mijn mond bevonden door het ongecontroleerd happen in een stukje 'vers' brood.
-----
Maar goed. Die kleine.
Het is raar om 's nachts alleen in slaap te vallen met de gedachten aan je vriendinnetje die een paar duizend kilometer verderop hetzelfde ritueel nog moet starten vanwege het tijdverschil. En het is nog gekker dit ritueel na 2 maanden te doorbreken met het fysieke contact waar ik daarvoor alleen maar van kon dromen. Het was 'Hello, Goodbye' tot de tiende toen we elkaar in de armen vlogen op Chennai Airport en een geweldig gevoel haar mee te nemen naar de plek waar mijn avontuur van start was gegaan. Voelen in plaats van beschrijven. Onbeschrijflijk. De koe op straat met rinkelende bellen op zijn blauw geschilderde hoorns veranderd in een moment van ultiem geluk als ik over m'n schouder kijk naar de bewonderende, glinsterende ogen van m'n meisie gevolgd door een glimlach van oor tot oor wanneer ze me aankijkt. Dat is mooi. Héél mooi.
Ik voel me rijk met ervaringen. Er komt maar geen einde aan. Uitdagingen, spanningen, onzekerheden, bevestigingen en vooral heel veel onvoorspelbaarheden maken mijn tijd hier tot één van de meest interessante en mooie ooit. Zoals eerder beschreven; superlatieven te kort. Priceless.
Voor de rest Eurocard Mastercard... haha!
Op dit moment nog maar een paar dagen bij Kumari thuis (de tijd vliegt) voor we ons gaan storten in de meest gruwelijke round trip ooit waarvan de kick-off zal plaatsvinden in Chennai. En hoe. Met een hereniging met m'n pappa. Die een business trip heeft weten te combineren met een meeting met mij. Anyone? Juist. Dat gaat te ver. Ik voel me soms écht de meest gelukkige gozer op aarde. Dat we dit laid back kunnen vieren in het meest sicke hotel van de stad is dan een leuke bijkomstigheid... haha! Vanuit Chennai doorvliegen naar de Andaman Eilanden (check vooral even wat plaatjes op Google) gevolgd door Kerala. Ik denk niet dat er meer uit valt te halen. Ik leef een droom.
Ik droom er nog even lekker bij weg en beloof dat er snel weer een update zal volgend. Heel snel.
Zie trouwens de onderstaande donaties die er in de tussentijd zijn binnengekomen! Te gek voor woorden! Geweldig. Hartstikke bedankt allemaal, daar kunnen straks prachtige dingen voor gerealiseerd gaan worden. Donaties blijven natuurlijk nog steeds meer dan welkom dus mocht je ook maar een paar losse euro's over hebben hou je dan vooral niet in! THANKS!!! Namens iedereen!
Nandri! Vannakam!
Tot snel!
------------
Donaties Xing: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Alvin Groen: € 49,25 (zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen)
Henk & Jacqueline: € 87,78 (reis naar school voor alle kinderen)
Jacqueline klas inzameling: € 30,-
Joachim & Priscilla: € 20,-
Annie Schonewille: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Nicky van Puffelen: € 4,80 (eten voor 10 kinderen)
Kees Kranenborg: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Pascal Rijniersen: € 12,51 (kleren + schoenen voor 1 kind)
Priscilla van Noord: € 0,48 (eten voor een kind)
Theo Woudenberg: € 2,40 (eten voor 5 kinderen)
Anno Niem: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Henk & Bea Stuut: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar) Malou Seijdel: € 14,43 (eten voor 1 kind)
Nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, daar zijn we weer hoor. Ik voel me als herboren maar dat komt momenteel vooral door de Shirodhara behandeling. Gelukkig niet tegen een van de vele klachten waar het tegen kan helpen maar puur om deze periode ultra relaxed af te sluiten. En man, man, man... wat een bizarre ervaring. De 45 minuten dat ik hete olie op mijn voorhoofd kreeg uitgevloeid waren niet echt super comfortabel te noemen maar bij het weer overeind komen voelde het alsof ik kussentjes onder m'n voeten had. En nu nog! Het voelt alsof er een zacht pashmina sjaaltje uit de Himalaya op mijn gedachten is neer gedwarreld. Alles is zoveel zachter en simpeler dan een uurtje geleden. Nóg zachter en simpeler zelfs want Goa heeft al veel eerder iets met me gedaan dat ik nooit verwacht had. Zo ongeveer elk gevoel dat kan opspelen heb ik in 2 weken voor m'n kiezen gekregen. Van doodsbang tot ultiem geluk, van compleet zen tot ladderzat van pffff... van uhhh... van een droom naar werkelijkheid en alles wat daar tussenin kan zitten. Het is echt te veel om op te noemen en ik had niet het gevoel tussendoor alles te willen samenvatten met als gevolg dat ik niet meer weet wat er nu allemaal precies gebeurd is. Het is dat ik nu toevallig weet dat het maandag is omdat het morgen alweer de 6e van april is wat gelijk staat aan mijn vertrek maar ik ben echt de dagen kwijt geweest.
Ik heb in ieder geval vreselijk veel gezien. Eigenlijk alles wel wat er in het zuiden van Goa zo'n beetje te doen is. Met m'n scooter de hele omgeving uit zitten pluizen en heb daardoor het gevoel alsof ik thuis ben. Ik ken elk zijstraatje, bocht & hobbel in de weg, bar met fijne cocktails, strandtent met goed eten, tempel verscholen in de bossen, krabbetje verscholen tussen de rotsen. Naja. Alles. En das misschien ook niet zo gek met 1000+ kilometer gereden op dat ding! Ik moet 'em nog afleveren maar ik denk dat de ogen uit de kassen van de eigenaar rollen. Ach ja.
De eerste alinea dateert inmiddels alweer van een paar uurtjes geleden want ik had heel erg sterk de neiging om vanavond nog even een laatste rondje te maken. En dat heb ik ook gedaan. Een soort van afscheid genomen van al het mooie dat ik op het laatst voor vanzelfsprekend zag. Geprobeerd er nog een keer met andere ogen naar te kijken en dat is nog een soort van gelukt ook. Werd er zelfs nog een soort van emotioneel van (gestimuleerd door het juiste nummer, bij het juiste tijdstip met de juiste momenten). Het is zo fijn allemaal. Mooi om zulke dingen mee te mogen maken.
Reizen (dat voor mij eigenlijk gelijk staat aan zoveel mogelijk verschillende ervaringen opnemen) is fantastisch maar een vervelende consequentie is dat bij elk mooi ding dat je ontdekt er even zo vaak afscheid genomen moet worden. Goa was in het begin ontzettend wennen voor mij aangezien ik nu echt op mezelf was aangewezen en me niet kon aanpassen naar andermans situatie. Iets waar ik toch wel een klein talentje voor heb. Ik moest in m'n eentje m'n draai weten te vinden en dat had een incubatie periode van zo'n 4 dagen. Klinkt weinig maar 't is genoeg om even goed met je neus op de feiten te worden gedrukt. Wat wil ik eigenlijk? Is dit het nou? Wat is mijn drang om dit te doen? Waar voel ik me fijn bij? Waarom? Lastig om te beantwoorden in een vreemde omgeving met je kop richting het onbekende. Maar ik heb verdomme al m'n antwoorden gevonden in het paradijs dat geen paradijs bleek te zijn maar uiteindelijk toch een klein paradijsje was. Het is raar om een idyllisch plaatje van iets te hebben dat als zand door m'n vingers verdween, me met lege handen liet staan om vervolgens van datzelfde zand in 2 weken een kasteeltje te bouwen. Ik heb nog steeds niet echt iets tastbaars maar het gevoel is zo geweldig. Mijn vocabulaire is helaas niet toereikend genoeg om precies te omschrijven wat 't met me heeft gedaan. Kan alleen maar zeggen dat ik zo ontzettend veel wijzer ben geworden. Dat klinkt alsof ik onzeker was maar in tegenstelling. Ik heb het gevoel een paar stappen terug naar de basis gedaan te hebben in de essentie van het leven. Ik liep er op vooruit en wist dat alles bestond maar ik begin er grip op te krijgen. Haha! Dat is veel gelul zonder to the point te komen hè! Ach, ja 't is ook een gevooooeeeellll. Dat moet je voelen. Daar moet je eigenlijk niet over lullen.
Een gevoel dat wel wat beter te omschrijven valt is mijn eerste uitstapje naar Cotigao Wildlfe Sanctuary. Met een hele rits aan exotische dieren die daar gewoon zo los in de natuur rond banjeren. Het is niets meer dan een slagboom + een paar uitkijkposten dus dat kan je wel keihard de vrije natuur noemen. En die is hier nog best wel een beetje ongerept. Met vol enthousiasme reed ik met m'n scooter langs de slagboom (want die openen ze niet voor een scooter) om met de verkregen plattegrond opmars te maken richting uitkijkpost numero uno. Een kilometertje of 6 rijden op een steeds kleiner wordend bospaadje om uit te komen bij een half vergaan bordje met daarop 'tree house'. Voelde me op dat moment nog even Indiana Jones die met een stoere bek wel even een luipaard, zwarte panter of beer zou gaan spotten. Naja, een wandeling van zo'n 700 meter tussen de bomen door naar dat boomhutje om bij aankomst al even te slikken bij het zien van dat ding. Tering. Das best hoog. Met een gammel trapje en en en... en ja. Gewoon hoog. Alle moed verzameld en omhooggeklommen om met een grote grijns naar beneden te turen in de hoop zo'n grote gele kat met zwarte stippen te spotten. Totdat ik me opeens realiseerde dat wat ik eigenlijk moest doen als ik daadwerkelijk zo'n beest zou zien!! Wat doe je dan?? In je eentje. Met helemaal niks anders dan een camera en een fles water?? Zonder ranger met blaffer op z'n rug, zonder telefoon want geen signaal... Ja! Das kut! Ik vond het echt geen zak meer aan en had er echt helemaal nooit bij nagedacht dat het zien van zo'n beest ook een keerzijde kon hebben. Ik dus als een malle die boom uitgeklommen om op mijn weg terug geritsel en gegrom in de bosjes links van mij te horen. Ik had m'n fucking hart in m'n keel zitten en de tranen sprongen nog net niet in m'n ogen. Het geritsel kwam dichterbij en het gegrom nam toe. Was het zo'n stomme slingeraap! Die probeerde me aan te vallen omdat ik zijn weg van z'n matties rechts van mij blokkeerde. En die ook allemaal schreeuwen als de tyfus! Niet normaal. Maar goed, zo'n beest kan ik nog wel met m'n blote handen aan (roept de held op sokken) maar er is niets gebeurd. Ik ben snel doorgelopen en weer op m'n scooter geklommen. Even bijkomen met een cocktailtje. Hè hè, poe, poe, nou, nou.
Afgesproken om de volgende dag samen met een ranger te gaan en zo gezegd, zo gedaan. Die ranger vroeg aan mij hoe we het park in zouden gaan... Ja uhhh... JIJ bent hier de gids. Maar goed, bij mij achterop dan maar. Een hoop gehobbel van een paar kilometer richting uitkijkpost nummer 2. Een klein hutje in een totaal ander soort bos. Groener en vochtiger en mooier en spannender want dit was het gebied van de King Cobra (Ophiophagus hannah). De slang der slangen. Helaas niet gevonden maar wel een ander schitterend (ongevaarlijk maar toch giftig) slangetje. Even door mijn vingers laten glijden om hem te overhandigen aan de ranger die vol in z'n jatten werd gebeten! Hahaha! Gezwollen vinger maar verder niet veel aan de hand. Goed. Das dus mijn ranger. Na het zachtjes afdwalen van een heuveltje met een fluisterstille motor dacht ik dat ik een hartaanval kreeg toen we tegen Gaurs (check Google) aanreden. Ik wist uit gekkigheid niet meer wat ik moest doen en die ranger lag al met de handen in z'n nek op de grond. Thank god sloegen ze op de vlucht maar normaal gesproken vallen ze aan omdat we er echt zo'n 2 meter vanaf stonden. En die beesten zijn H-U-G-E!!! De ranger is elke dag in het park te vinden en had ze in 3,5 jaar niet gezien. Best een unieke waarneming maar het liep me zo ongeveer dun door de broek. Fucking mazzel gehad. Eigenlijk te veel van zulk soort gekke dingen meegemaakt en ontzettend veel speciale flora en fauna mogen bewonderen. Wat een geweldige natuur. Ongelooflijk. Nog nooit zoiets gezien en ja. Diepe zucht. Gewoon prachtig.
Hmmm. Mjah. Das 1 ervaring. En echt serieus. Echt, echt serieus. Het is maar 1 ding. Ik heb hier te veel mooie, gekke, lachwekkende, trieste, serieuze, fijne, grote, extreme, simpele en niet te verzinnen ervaringen opgedaan. Het is gewoon niet normaal. Daar kan ik gewoon echt wel een boek over schrijven. Weet uit gebrek aan overzicht even niet hoe ik dit alles kan samenvatten (als dat überhaupt al te doen is) dus ik laat het allemaal nog even lekker op me inwerken. Morgen in ieder geval weer op naar Kumari & kids. Das toch ook wel een lekker gevoel hoor. Van mijn hutje hier die ik inmiddels toch wel redelijk heb eigen gemaakt naar m'n 2e thuis. Daar heb ik het gelukkig goed mee getroffen en ben ik best trots op. Goed. Ik brei er maar weer eens even een eind aan en check vooral de foto's en video om een piepklein beetje beter totaalbeeld te krijgen.
De sfeer zit er inmiddels goed in! Na een heerlijke dag op de scooter langs de grootste zuidelijke badplaatsen (Agonda, Betul, Varca & Benaulim) met als eindbestemming Margao heb ik de beste tour ooit achter de rug. De heenweg over van die kleine gezellige weggetjes (je kent ze wel) en de terugweg lekker doorknallen op de snelweg. Los van de hitte kreeg ik op de heenweg ook een moment het zweet onder de neus van mijn teller. Dat de brandstof bijna op was! Zat ik daar in de middle of fucking nowhere! Gelukkig bij een hutje van een oudere man 2 flessen petrol kunnen kopen haha! En dat spul mocht smaken ook, met een gerust hart en een volle tank door kunnen cruisen. Momenteel even geen zin & tijd (met name zin) om in alle details te treden want ik kan niet wachten om weer op de scooter te springen. Straks met vol enthousiasme richting Panaji, ik hoop dat ik het haal! Maar de echte reden van dit bericht? Ik heb net m'n rondleiding gefixed! Van mij, voor jullie! Zomaar! En het is allemaal écht zo mooi ja, misschien nog wel mooier haha! En nu ga ik eindelijk m'n dagelijkse lassi doen (Google 'em! Is echt G-O-E-D!)
Posts
