Warm Welkom

Na mijn vertrek uit het internetcafé zijn Senthil en ik nog even de stad in gegaan om wat te eten. Omdat ik geen zin had in klachten met de darmen ben ik voor een vegetarische pizza gegaan. Niet veel anders dan een diepvries pizza in NL. Heerlijk dus *kuch*. Senthil zag dat niet zitten dus zijn we daarna nog naar een tentje geweest met uhhh. Tsja. Alles indiaas zeg maar. Inclusief tekst. Iets waar ik geen fuck van begreep maar wat echt een ervaring was om tussen te zitten. Hij bestelde Dosai (een soort rijstpannenkoek) met verschillende shutney's. Uiteraard kon ik het niet weerstaan en moest even meeproeven. En serieus; het beste eten OOIT!!! Niet normaal. Smaakexplosie! De pittige shutney moest afgeblust worden met een frissere waar onder andere mint in zat. In Nederland betaal je voor zo'n gerecht de hoofdprijs om het experimenteel is, hier betaal je omgerekend 20 cent. Bizar dus. Rond 11-en terug in de hotelkamer om wat slaap (proberen) te pakken (wat dus niet gelukt is) en rond 2:30 in de vroege ochtend in de taxi naar Tiru gestapt. Senthil was erbij om de taxi driver uit te leggen hoe hij moest rijden, of in ieder geval welke richting hij op moest. Het adres dat ik had genoteerd had hij overgenomen in Tamil met het nummer van Kumari erbij mocht de chauffeur 't niet kunnen vinden. Op de achterbank van de taxi zo nu en dan en paar van die knikkebol acties waar ik spastisch van wakker schrok dus over het algemeen alleen maar uit het raampje lopen turen en verbazen over de activiteiten van de Indiërs. Die zijn dus écht altijd actief!! De hele nacht door rijden er brommertjes, riksha's en beschilderde vrachtwagens rond, vergezeld door mensen die er kris kras doorheen lopen, koeien die karren trekken, straathonden en fietsers. Te veel indrukken gewoon, met name omdat ik niet alleen visueel getriggerd word maar elk -hoe noem je 't ook alweer?- wordt geactiveerd. Allemaal verschillende geuren & geluiden in een (ook 's avonds) vrij warme omgeving. Fantastisch om te ervaren maar ook best vermoeiend, wat ik hier in 1 dag ervaar doe ik in Nederland een maand over.

Anyway. Ik zat dus nog steeds in de taxi. Bij het zien van de naam Tiruvannamalai op een roestig bord in de berm had ik verwacht dat het niet al te lang meer zou duren. Ik zat inmiddels als 2,5 uur op de achterbank te hobbelen en de rit zou zo'n 3 uur duren. Van een enigzins saaie weg reden we weer een soort van dorpje in. De taxi werd aan de kant gezet ik kreeg 2 woorden meerdere malen naar m'n hoofd geslingerd "THEE? THEE? COFFEE? COFFEE? THEE?? COFFEE???" Tijd voor een break dus haha! 5 minuten later weer volop aan het rond crossen tot we tegen op een onverharde weg op een best stevige blokkade stuitte. Omkeren dan maar? Nee man! Vol gas erover heen, m'n smoel hing echt op de grond. Maar goed, hij dus doorknallen over een best stevige heuvel om 100 meter verderop erachter te komen dat de blokkade daar niet voor niets stond, de weg was weg. Foetsie. En dus tóch omkeren en nóg een keer over diezelfde blokkade heen. Prachtig. Doorboeken dus naar de volgende afslag. Om de zoveel tijd schreeuwde hij even uit het raam om de weg te vragen, omstanders rennen dan (ALTIJD!) als een gek op hem af om uitgebreid de weg te wijzen. Echt grappig om mee te maken. Maar goed, ff een sprongetje in de tijd maken omdat ik hier vanavond anders nog zit bij het beschrijven van elk detail.

Vlakbij het huis van Kumari greep ie naar z'n foon om de precieze weg te vragen (aan Kumari). Die stuurde vervolgens een kind naar de taxi om plaats te nemen op de bijrijders stoel en de chauffeur aanwees waar ie moest zijn. Bij Kumari aangekomen stond het hele huis mij op te wachten. De hele familie + alle kinderen. Wat eigenlijk dus de hele familie is. Ik werd letterlijk met open armen ontvangen! "Hi there Johnny! Finally here! You must be tired! How are you doing? You want something to eat? Come in!" Echt super. Met iedereen kennis gemaakt en al hele gesprekken met Kumari gehad. Ze stond er op dat ik iets zou eten dus had ze een soort van wrap met daarop een omelet voor me klaargemaakt. Namen komen later nog wel, heb ik nog niet echt een overzicht van. Het smaakt in ieder geval allemaal fantastisch. Met een goed gevulde buik dus m'n bed in; matras op de grond met een klamboe en ventilator. Een eigen kamertje! Met hagedissen! (waarvan er op dit moment ook 1-tje vlak boven m'n hoofd zit. Tsja... wat wil je dan nog meer! Tot 2 uur in de middag lokale tijd geslapen en bij het binnenkomen van de woonkamer wat ik door Kumari met een grote lach opgewacht met de vraag (of eerder een verzoek) of ik nog iets zou willen eten. "Njah. Mwah. Maybe within an hour or something... Nooooo!!! noooo!!!! You have to eat very well!! Let me make you something to eat. You have to stay strong!" En binnen 10 minuten stond er een rijstschotel met sausjes en vis voor m'n neus. Ik dus weer eten voor m'n leven en bij de bijna laatste hap lag m'n bord alweer vol. Ik leer hier in ieder geval dus om duidelijk nee te zeggen. Pffiieeewww.

Tegen het einde van de middag ben ik met Priya (dochter van Kumari) de stad in gegaan. Naar o.a. de Ashram. Een gigantisch grote tempel met véél makaken en zelfs een olifant. Hier werd ik (en eigenlijk overal) door iedereen aangekeken alsof ik een beroemdheid ben. Ze denken ook allemaal dat ik een filmster uit Amerika ben of een bekende cricket speler. Kinderen zwaaien naar me en er kwam zelfs een volwassen man op me af die me de hand wou schudden en mij voorstelde aan z'n hele familie. Grappig om mee te maken. Binnenin de tempel kreeg ik een zegen. Een streep op m'n voorhoofd van as. Leuk om te ervaren. Ooh ja. Die maken heerschen echt! Ja kan niet zomaar met fruit rondlopen wat dat jatten ze uit je tasje. Ik heb al een paar mensen beroofd zien worden door die beesten en ze krijgen ALTIJD hun zin. Fan-tas-tisch. Iedereen waarschuwt me ook om afstand van ze te houden want als je te dicht bij komt willen ze nog wel eens bijten. Voor de insiders: dat weet ik maar al te goed hahahaha!

Omdat de afstanden nogal groot zijn overal kun je standaard een riksha (tuc-tuc) aanhouden die je voor weinig geld overal naar toe brengt. Zo ook van Kumar's huis naar de tempel dus. Ik ben nu een paar keer in het verkeer geweest met zo'n ding (en zelfs op de scooter (en bus & taxi natuurlijk)) en het lijkt werkelijk waar alsog alles voorgeprogrammeerd is. Het gaat non-stop de hele tijd nét goed. Alles ontwijkt elkaar letterlijk een paar centimeter maar niets gaat mis. Behalve als je er als toerist met eigen vervoer ermee gaat bemoeien. Van Kumari mag ik dus ook geen scooter of motor huren, alleen de fiets gebruiken. Ze vertelde me dat er gisteren iets verderop een Italiaanse toerist is aangereden waarvan vandaag haar onderbeen wordt afgezet. Best heavy.

Helaas nog steeds geen foto's omdat ik Lightroom moet updaten om de bestanden van m'n camera te kunnen lezen. Laat die update nu net 100mb zijn en met dit internet dus onmogelijk is te installeren. Goed. Dat zien we dus nog wel.

Ennuh. Tja. What else? Oooh ja! Ze zijn hier allemaal gek op familie. Iedereen wil foto's van de familie zien omdat ze dat zelf ook erg belangrijk vinden. Ze vonden het zelfs een beetje apart dat ik niet meer bij m'n ouders woon. Maar wel weer fantastisch dat ik foto's van ze bij me had (in een door moesie gemaakt boekje). Toen ik vertelde dat m'n pa + vriendin waarschijnlijk nog langskomen sprongen ze een gat in de lucht. Ze willen nu al weten wat ze lekker vinden om te eten en die kleine moet straks helemaal gaan oppassen. Die willen ze traditioneel gaan kleden. Haha! En ik natuurlijk lekker stoken met dat het niet gek genoeg kan! Dat wordt nog wat.

Goed. Ik ga nu denk ik maar eens even achter de reptielen aan rennen en dan spreek ik jullie later wel weer! Afsluitend met een simpele DOEI! (Tamil komt later nog wel.

Doei!