Wally

Daar gaan we weer!

Een redelijk druk bezet weekend achter de rug dus eigenlijk geen tijd gehad om een update op het blog te knallen. Of geen tijd... Nee. Geen tijd. Tegenwoordig rond een uurtje of 10 's avonds geen zin meer om ook nog maar 1 ding te doen, he-le-maal naar de klote. En rond dat tijdstip begon m'n dag in Nederland eigenlijk pas haha! Moet je nagaan! Verder moet je ook écht tijd vrijmaken om iets op internet te doen aangezien je met de kleinste dingen als een mailtje beantwoorden al best lang bezig bent. Internet is niet echt stabiel en als het dan eindelijk lekker soepel loopt knalt de stroom er af. Ja ja, een hele organisatie. Lange mails en bijvoorbeeld dit blogbericht typ ik offline in een teksteditor. Weet ik tenminste zeker dat ik m'n tekst niet kwijt ben als ik 'em online wil gooien en kan ik een plekje uitzoeken om lekker met m'n laptop achterover te hangen en eens te verzinnen wat ik zal gaan schrijven. Wat niet kan als je met een ethernet kabel verbonden bent, wi-fi is er namelijk niet. Maar dat maakt ook geen zak uit, ik vind het eigenlijk wel oké om dat internet eens wat meer los te laten. Niet helemaal natuurlijk want ik blijf toch eigenlijk best nog wel een soort van internet junkie. Hmmm... misschien maar eens proberen een paar dagen écht analoog in de natuur rond te brengen. Maar goed, nu in ieder geval lekker met verse, JAHAA! verse! groundnuts (doppinda's) achter de laptop. Zien er hetzelfde uit als doppinda's alleen ze zijn iets kleiner en smaken totaal anders. Helemaal vers uit de grond smaakt het een beetje naar een sloffe amandel en gebakken smaken ze naar uhm. Tsja. Waar smaakt het eigenlijk naar. Ach, geen flauw idee. Soort van doppinda's ofzo.

Terug naar zaterdagochtend. Ryan. Een man uit de USA kwam langs om de kinderen een paar woorden extra engels te leren. Met hem een koffie en weer een heerlijk ontbijtje (Upma) van Kumari gedaan. De Italiaanse vrouw die haar onderbeen had verloren bij een ongeluk was een vriendin van hem en eigenlijk geen Italiaanse maar Australische. Ook was ze niet aangereden maar geraakt door een verkeersbord die was aangereden door een vrachtwagen. Het onderbeen amputeren was niet geslaagd dus moest haar bovenbeen er ook af. Erg dramatisch allemaal en niet fijn om verhalen te horen over wat er gebeurd als je hier de lul bent. Zonder geld op zak (of een bekende die je kan helpen) kom je niet eens in een ziekenhuis terecht omdat je meteen geld moet klaarhebben voor de ambulance. Die er overigens een half uur over doet om ter plaatse te zijn. En nog eens een paar uur om in het juiste ziekenhuis terecht te komen. Goed. Niet echt fijn dus. Verder nog even met Ryan gesproken over een paar interessante plekken om mee te pakken in een rondreis waaronder de tip (waar Kumari ook al over begonnen was) om in april de hoogte op te zoeken (bijvoorbeeld Kodaikanal - Nilgiri Hills) waar het (vanzelfsprekend) koeler is. Ik begin er echt door gefascineerd te raken maar het schijnt dus echt crisis te worden eind april. Zo erg dat als je op het midden van de dag de straat op gaat je rubberen schoenzolen aan het asfalt blijven vastplakken. Zelfs de Indiërs gaan dan niet de straat op. Òh oooooh. Dat wordt nog wat.

Na het vertrek van Ryan moesten alle kinderen bij elkaar geroepen worden omdat het mij leuk leek om een groepsfoto te maken als cadeau voor de dochter van de burgemeester. Kumari was namelijk uitgenodigd door de burgemeester om haar verjaardag te komen vieren met heel WIDE. Een hele eer natuurlijk! Op het voetbalveld een dikke 10 minuten bezig geweest om de kids normaal op de foto te krijgen omdat er natuurlijk heel veel gekke bekken getrokken moeten worden en er zo nu en dan zelfs 1tje naar de zijlijn rent om even over het randje te piesen. En die kinderen hebben echt stralen van 2 meter ofzo! Niet normaal! Maar iedereen met een vrolijk koppie op de gevoelige plaat en snel door om de foto te verwerken. In de tussentijd was de stroom weer uitgevallen dus ik had mazzel dat er nog 30% van de accu in m'n MacBook over was. Daar is het echt nét mee gelukt om nog een tekst aan de foto toe te voegen; "Happy birthday Vanavika, best wishes from the WIDE children". Bestandje op een USB-stick knallen en met de riksha richting de stad om de foto te droppen bij een printshop. Het leek ons leuk deze foto in een lijstje te geven maar die hadden ze niet, dan maar een soort van plexiglas print. Op A4. Uhuh A4! Nee dus. Na 5 minuten lullen of het écht op A4 kon (en dat moest lukken) gingen ze doodleuk de foto croppen naar een totaal andere verhouding! Haha! Best lastig onderhandelen hier! Vooral omdat het nog eens vóór 16:00 geprint moest worden aangezien we niet veel later al moesten vertrekken. Al met al 20 minuten onderhandeld over formaat, tijd & prijs en wonderbaarlijk genoeg perfect afgelopen. De print heeft uiteindelijk iets van anderhalve euro gekost, echt onvoorstelbaar. Daar was ik in Nederland zeker het 20-voudige van kwijt geweest!

Vanuit de copyshop zijn we doorgereden naar de groentemarkt met dus alleen maar groenten. Ze hebben overal een...

---
HO! Pauze! Kumari komt binnenlopen met de lunch. Sambar met rijst & Poriyan (lady's finger). Goeie shit! En het is nog maar 3,5 uur geleden dat ik m'n ontbijt (Chapati Pallia) heb gehad. Mmm.
---

...eigen markt voor. Een vleesmarkt, vismarkt, fruitmarkt en... uhhh... inderdaad ja. De boodschap is wel duidelijk, verschillende markten dus. Op de groentemarkt zijn echt manden en kisten vol van dezelfde groentes (groenten?) te vinden en elke kraam heeft zijn eigen soort. Een hoop geschreeuw natuurlijk maar vooral een hoop koeien. Die doen zich te goed aan alles dat buiten de manden valt. Soms zit er een brutale koe tussen die vanuit de mand probeert te kanen maar die krijgt dan een ferme klap op de kont. Zo mag ik het zien. Er wordt op de markt ingeslagen voor een week en alles wat Kumari nodig heeft wordt gedoneerd. Ook al hebben ook deze mensen geen enkele cent te makken. Ze zorgen allemaal goed voor elkaar. Voor de kinderen uit het weeshuis is het trouwens schreeuwen om een plaats in de riksha om mee te helpen alles te dragen op de markt. Het zijn namelijk echt grote balen die worden ingeslagen. Die gaan het hoofd op en worden in de riksha gelegd. Een paar keer heen en weer wandelen en de achterbank ligt vol. En dan moeten wij er nog bij! Kumari, ik en 2 kinderen. Xavier namelijk achter het stuur. Hier heb ik helaas geen foto van kunnen maken maar 't zag er fantastisch uit. Die 2 kids op elkaar, óp een baal met kool! Geweldig.

Vanaf de markt doortuffen met een volle bak naar het centrum. Daar voor de dochter van de burgemeester een belachelijk grote teddybeer gekocht en laten inpakken. Het is allemaal (vergeleken met 't westen) spotgoedkoop maar je betaald overal voor. Om die teddybeer in te laten pakken ben je 10 rupees per velletje kwijt en we hadden er een stuk of 6 nodig. En dan eigenlijk liever het gouden inpakpapier want dat staat leuker. Maar ja. Das dan weer 20 rupees voor een velletje. En dan nog een leuke strik eromheen. 30 rupees. En een sticker: 5 rupees. En ja. Heel lang bezig zijn vooral. Met 4 man! Een half uur later (geen gein) zat die beer eindelijk strak in de verpakking en hadden we weer iets minder ruimte in de riksha. Om vervolgens te besluiten (dat leek me wel een leuk idee) om bananen voor de kinderen te kopen (zijn ze gek op) en erachter te komen dat je dan een halve boom mee krijgt. Wel geinig trouwens hoe dat gaat met kopen. Ik moest van Xavier in de riksha blijven zitten omdat de prijs anders keihard de lucht in schiet. Na een tijdje onderhandelen kwam hij terug met de boodschap dat het 70rs zou gaan kosten, oké, no problem. Ze komen de bananen brengen, zien mij en... 300rs! Zonder twijfel. Zonder te kunnen onderhandelen. Aight, dan toch niet joh. Alhoewel... dat is dan wel weer heel erg resoluut. 80rs dan. Daar moesten we genoegen mee nemen. 80rs voor meer dan 100 bananen. Dat is iets meer dan een euro. Het blijft bizar. Die halve boom met bananen dus ook in de riksha gepropt en afgeladen weer terug naar huis. Al een hele ervaring opzich.

Thuis aangekomen gingen Xavier & Kumari kleren selecteren voor de kinderen om 's avonds te dragen. Deze kleren waren gedoneerd door de burgemeester dus dan is het ook wel zo leuk als ze die aan hebben als ze langskomen. Wel een hoop gekloot natuurlijk al die verschillende maten maar ze zijn er uit gekomen. Ik ging aan de slag met een verjaardagskaart met persoonlijke boodschap als extra op de teddybeer. Veel kleuren, sterren & glitters want daar zijn ze in India helemaal leip van. Paar uurtjes mee zoet geweest om vervolgens opgehaald te worden door personeel van de burgemeester. Alsof het een president is. Wat eigenlijk ook wel een beetje zo is. In een 4x4 op naar zijn huis! Aangekomen bij de (uiteraard riante) woning mochten we plaats nemen in de tuin waar al allemaal stoelen klaarstonden. Allemaal keurig verzorgd. Overal ballonnen, slingers en veel muziek. Een strak gemaaid gazonnetje en vrolijke lichtjes rond de ramen van het huis. Alsof het kerst was. Na een klein uurtje was de tuin al redelijk volgestroomd met mensen en kon het hele circus beginnen. Als extra decoratie werd er zelfs nog een kalf binnengebracht en met een touw aan de pergola vastgeknoopt. Geen idee wat daar de reden van was maar het zag er wel schattig uit, das toch net ff dat kersje hè. Het kan allemaal niet gek genoeg. De jarige jop werd erbij gehaald en iedereen kon in de rij aansluiten om zijn cadeau te overhandigen. Ik dus ook! Haha! Waar ik wel niet allemaal in terecht kom. Cadeau gegeven en een grote grijns terugontvangen om vervolgens aan te sluiten in de volgende rij. Voor het eten, want er moet natuurlijk weer gegeten worden *zucht*. Een soort van lopend buffet wat ze hadden opgesteld met Kip Beryani. Ananas drankje erbij, ijsje na, rechter hand wassen in een emmertje met water en dat was het dan eigenlijk wel weer. Ooh ja, met natuurlijk een hoop gedans, gefotografeer, en gefilm tussendoor.

Bij vertrek nog even met z'n allen op de foto en iedereen kreeg een kashmir sjaal overhandigd. Als dank voor onze komst. Harstikke mooi natuurlijk. In da pocket!!! Kaaaachiiiinnggg!!!

Na deze drukke dag ein-de-lijk weer thuis en mijn ogen stonden zo ongeveer op half 7. En om even een herkenbaar beeld voor die kleine te scheppen; ja m'n wallen hingen echt tot aan m'n enkels. Meteen doorgerold naar m'n nest en nog een paar pagina's in 'Het leed dat liefde heet' van Martin Bril gelezen. Een boekje dat ik van Loupie had gekregen voor in het vliegtuig maar wat er in het vliegtuig niet van gekomen was. Echt een tof boekie!

De volgende dag weer vroeg de wekker want we gingen naar een bruiloft. Ja serieus... er komt geen einde aan hier! Met dezelfde grafkop 's ochtends weer wakker geworden en voor het eerst eens lang in de badkamer geweest. Om me te wassen welteverstaan. Nog steeds geen last van m'n darmen!! YEAH!!

Toen m'n wallen eindelijk weer redelijk strak stonden, kregen we bezoek van Wally (no shit!) een vriendin van Kumari, afkomstig uit Frankrijk. Een aardige vrouw die ons zou gaan vergezellen bij de bruiloft, dat had zij namelijk ook nog nooit meegemaakt. Een islamitische bruiloft trouwens en heel erg traditioneel. Van een vooraanstaande familie hier uit Tiruvannamalai. Wij in de riksha en Pawn (neef) & Priya op de motor. Achterop in amazone zit. Dat zie je hier bij elke vrouw die achter op een tweewieler zit.

En 3 keer raden wat er klaarstond bij aankomst van de bruiloft... Juist ja. Eten. Net een half uur geleden Idli & Chutney achter de kiezen om nu aan te schuiven voor Puries met Palliya, Ponal & Kesaribath. *Burp* Wonder boven wonder nog weggekregen ook! Was (en ben) ik best trots op.

Aansluitend door naar de zaal waar het schouwspel zich moest gaan afspelen en holy shit! Wat een mensen!! Prop vol daaro! Zo vol zelfs dat het schuifelen was om een klein beetje van dit alles te kunnen zien. Totdat. Jahaa. Totdat ze mij op de 1 of andere manier gespot hadden. In een zaal vol met statieven, filmcamera's, lcd schermen, een complete regie set en meer van dat soort filmstudio achtige taferelen. Goed. Ik was dus gespot en moest gewoon dat fucking podium opkomen! Ik door die hele zaal naar voren om handjes te schudden met onder andere de vader van de bruidegom en wéér een kashmir sjaal in ontvangst te nemen. Ze waren dankbaar dat ik er was! Niet te filmen! Met z'n allen een mooi plekje gekregen op zo goed als de eerste rij (op een soort van altaar) en alles dus goed kunnen zien. Aan het einde van de ceremonie ook de bruidegom - gekleed in bloemenpak - een handje geschud en weer terug naar huis. Of toch niet? Nope. En laat het toch geen... neeeeeeeee... wel dus. Weer eten zijn. Het is traditie om ook NA de ceremonie te eten. Gaan we weer. Bananenblad voor m'n neus met Biryani / Dall erop en het proberen weg te werken. Nog gelukt ook maar tot aan m'n wenkbrauwen vol kan ik je zeggen. Na dit eten écht terug naar huis en bij de kinderen beneden aangeschoven om tot 10 te leren tellen in Tamil. Natuurlijk geweldig om mee te maken. Ze zijn allemaal zo enthousiast en vrolijk! Krijg je echt energie van!!

Rond het begin van de avond tijd om met de fam te bellen. Skype was het plan. Dat zegt al genoeg dus. Ging niet echt soepel. Overgegaan op de foon en even lekker bijgebabbeld. Was fijn! Uiteraard!

Dus ja. Je kan blijkbaar ook de activiteiten van 1 week in 1 weekend proppen. Allemaal fantastisch om te kunnen meemaken maar ik merk wel dat ik echt heel snel uitgeput ben. De activiteiten zelf zijn al vermoeiend maar dat in een vreemde omgeving met vreemde geuren, totaal andere gebruiken, een andere taal etc. put je nog 2 keer zo hard uit. Vannacht dus ook 10 uur achter elkaar geslapen om weer een beetje aan te sterken. Niet dat dat mijn plan was, ik had het blijkbaar nodig. Nu weer lekker fit achter de laptop en op de een of andere manier genoeg inspiratie om weer wat te pennen. Of eigenlijk typen. Dûh!

Net nog met Kumari en de Lonely Planet India gids (waar een drolletje van een gekko op lag - hoe toepasselijk) een begin gemaakt voor mijn eerste reis(je). De nieuwe thuisbasis gaat dan Bengalore worden waar in de buurt een paar gruwelijke parken / reservaten met onder andere leeuwen te vinden zijn. Bannerghatta Biological Park & Hessaraghatta. Vanuit Bengalore door naar Mysore (met Maharaja's Palace, Chamundi Hill & Karanji Lake Nature Park), van Mysore naar Hampi en van Hampi terug naar Bengalore. Zin in!

Zoals te zien ook weer een rits nieuwe foto's!

Vanakkam!


-------------------------------------------------------------------


Mijn hotel in Chennai (in het midden, met de kleuren aan de voorkant).




En de slaapkamer met voor de kast linksachter een door mij platgestampte kakkerlak.








Durga & Anitha








Vlakbij het huis.




Alle kinderen op Karthik na.




Een stukje van de markt.




In de riksha van Xavier.




Stukje opvoeren voor de burgemeester.




Taart eten bij de burgemeester. De 3 kinderen linksvoor (met geblokt overhemd) zijn van een gehandicapten huis.












Priya & Kumari




Wat zijn 't toch een schatjes hè ;)