Jungle Fever

Nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, nou, daar zijn we weer hoor. Ik voel me als herboren maar dat komt momenteel vooral door de Shirodhara behandeling. Gelukkig niet tegen een van de vele klachten waar het tegen kan helpen maar puur om deze periode ultra relaxed af te sluiten. En man, man, man... wat een bizarre ervaring. De 45 minuten dat ik hete olie op mijn voorhoofd kreeg uitgevloeid waren niet echt super comfortabel te noemen maar bij het weer overeind komen voelde het alsof ik kussentjes onder m'n voeten had. En nu nog! Het voelt alsof er een zacht pashmina sjaaltje uit de Himalaya op mijn gedachten is neer gedwarreld. Alles is zoveel zachter en simpeler dan een uurtje geleden. Nóg zachter en simpeler zelfs want Goa heeft al veel eerder iets met me gedaan dat ik nooit verwacht had. Zo ongeveer elk gevoel dat kan opspelen heb ik in 2 weken voor m'n kiezen gekregen. Van doodsbang tot ultiem geluk, van compleet zen tot ladderzat van pffff... van uhhh... van een droom naar werkelijkheid en alles wat daar tussenin kan zitten. Het is echt te veel om op te noemen en ik had niet het gevoel tussendoor alles te willen samenvatten met als gevolg dat ik niet meer weet wat er nu allemaal precies gebeurd is. Het is dat ik nu toevallig weet dat het maandag is omdat het morgen alweer de 6e van april is wat gelijk staat aan mijn vertrek maar ik ben echt de dagen kwijt geweest.

Ik heb in ieder geval vreselijk veel gezien. Eigenlijk alles wel wat er in het zuiden van Goa zo'n beetje te doen is. Met m'n scooter de hele omgeving uit zitten pluizen en heb daardoor het gevoel alsof ik thuis ben. Ik ken elk zijstraatje, bocht & hobbel in de weg, bar met fijne cocktails, strandtent met goed eten, tempel verscholen in de bossen, krabbetje verscholen tussen de rotsen. Naja. Alles. En das misschien ook niet zo gek met 1000+ kilometer gereden op dat ding! Ik moet 'em nog afleveren maar ik denk dat de ogen uit de kassen van de eigenaar rollen. Ach ja.

De eerste alinea dateert inmiddels alweer van een paar uurtjes geleden want ik had heel erg sterk de neiging om vanavond nog even een laatste rondje te maken. En dat heb ik ook gedaan. Een soort van afscheid genomen van al het mooie dat ik op het laatst voor vanzelfsprekend zag. Geprobeerd er nog een keer met andere ogen naar te kijken en dat is nog een soort van gelukt ook. Werd er zelfs nog een soort van emotioneel van (gestimuleerd door het juiste nummer, bij het juiste tijdstip met de juiste momenten). Het is zo fijn allemaal. Mooi om zulke dingen mee te mogen maken.

Reizen (dat voor mij eigenlijk gelijk staat aan zoveel mogelijk verschillende ervaringen opnemen) is fantastisch maar een vervelende consequentie is dat bij elk mooi ding dat je ontdekt er even zo vaak afscheid genomen moet worden. Goa was in het begin ontzettend wennen voor mij aangezien ik nu echt op mezelf was aangewezen en me niet kon aanpassen naar andermans situatie. Iets waar ik toch wel een klein talentje voor heb. Ik moest in m'n eentje m'n draai weten te vinden en dat had een incubatie periode van zo'n 4 dagen. Klinkt weinig maar 't is genoeg om even goed met je neus op de feiten te worden gedrukt. Wat wil ik eigenlijk? Is dit het nou? Wat is mijn drang om dit te doen? Waar voel ik me fijn bij? Waarom? Lastig om te beantwoorden in een vreemde omgeving met je kop richting het onbekende. Maar ik heb verdomme al m'n antwoorden gevonden in het paradijs dat geen paradijs bleek te zijn maar uiteindelijk toch een klein paradijsje was. Het is raar om een idyllisch plaatje van iets te hebben dat als zand door m'n vingers verdween, me met lege handen liet staan om vervolgens van datzelfde zand in 2 weken een kasteeltje te bouwen. Ik heb nog steeds niet echt iets tastbaars maar het gevoel is zo geweldig. Mijn vocabulaire is helaas niet toereikend genoeg om precies te omschrijven wat 't met me heeft gedaan. Kan alleen maar zeggen dat ik zo ontzettend veel wijzer ben geworden. Dat klinkt alsof ik onzeker was maar in tegenstelling. Ik heb het gevoel een paar stappen terug naar de basis gedaan te hebben in de essentie van het leven. Ik liep er op vooruit en wist dat alles bestond maar ik begin er grip op te krijgen. Haha! Dat is veel gelul zonder to the point te komen hè! Ach, ja 't is ook een gevooooeeeellll. Dat moet je voelen. Daar moet je eigenlijk niet over lullen.

Een gevoel dat wel wat beter te omschrijven valt is mijn eerste uitstapje naar Cotigao Wildlfe Sanctuary. Met een hele rits aan exotische dieren die daar gewoon zo los in de natuur rond banjeren. Het is niets meer dan een slagboom + een paar uitkijkposten dus dat kan je wel keihard de vrije natuur noemen. En die is hier nog best wel een beetje ongerept. Met vol enthousiasme reed ik met m'n scooter langs de slagboom (want die openen ze niet voor een scooter) om met de verkregen plattegrond opmars te maken richting uitkijkpost numero uno. Een kilometertje of 6 rijden op een steeds kleiner wordend bospaadje om uit te komen bij een half vergaan bordje met daarop 'tree house'. Voelde me op dat moment nog even Indiana Jones die met een stoere bek wel even een luipaard, zwarte panter of beer zou gaan spotten. Naja, een wandeling van zo'n 700 meter tussen de bomen door naar dat boomhutje om bij aankomst al even te slikken bij het zien van dat ding. Tering. Das best hoog. Met een gammel trapje en en en... en ja. Gewoon hoog. Alle moed verzameld en omhooggeklommen om met een grote grijns naar beneden te turen in de hoop zo'n grote gele kat met zwarte stippen te spotten. Totdat ik me opeens realiseerde dat wat ik eigenlijk moest doen als ik daadwerkelijk zo'n beest zou zien!! Wat doe je dan?? In je eentje. Met helemaal niks anders dan een camera en een fles water?? Zonder ranger met blaffer op z'n rug, zonder telefoon want geen signaal... Ja! Das kut! Ik vond het echt geen zak meer aan en had er echt helemaal nooit bij nagedacht dat het zien van zo'n beest ook een keerzijde kon hebben. Ik dus als een malle die boom uitgeklommen om op mijn weg terug geritsel en gegrom in de bosjes links van mij te horen. Ik had m'n fucking hart in m'n keel zitten en de tranen sprongen nog net niet in m'n ogen. Het geritsel kwam dichterbij en het gegrom nam toe. Was het zo'n stomme slingeraap! Die probeerde me aan te vallen omdat ik zijn weg van z'n matties rechts van mij blokkeerde. En die ook allemaal schreeuwen als de tyfus! Niet normaal. Maar goed, zo'n beest kan ik nog wel met m'n blote handen aan (roept de held op sokken) maar er is niets gebeurd. Ik ben snel doorgelopen en weer op m'n scooter geklommen. Even bijkomen met een cocktailtje. Hè hè, poe, poe, nou, nou.

Afgesproken om de volgende dag samen met een ranger te gaan en zo gezegd, zo gedaan. Die ranger vroeg aan mij hoe we het park in zouden gaan... Ja uhhh... JIJ bent hier de gids. Maar goed, bij mij achterop dan maar. Een hoop gehobbel van een paar kilometer richting uitkijkpost nummer 2. Een klein hutje in een totaal ander soort bos. Groener en vochtiger en mooier en spannender want dit was het gebied van de King Cobra (Ophiophagus hannah). De slang der slangen. Helaas niet gevonden maar wel een ander schitterend (ongevaarlijk maar toch giftig) slangetje. Even door mijn vingers laten glijden om hem te overhandigen aan de ranger die vol in z'n jatten werd gebeten! Hahaha! Gezwollen vinger maar verder niet veel aan de hand. Goed. Das dus mijn ranger. Na het zachtjes afdwalen van een heuveltje met een fluisterstille motor dacht ik dat ik een hartaanval kreeg toen we tegen Gaurs (check Google) aanreden. Ik wist uit gekkigheid niet meer wat ik moest doen en die ranger lag al met de handen in z'n nek op de grond. Thank god sloegen ze op de vlucht maar normaal gesproken vallen ze aan omdat we er echt zo'n 2 meter vanaf stonden. En die beesten zijn H-U-G-E!!! De ranger is elke dag in het park te vinden en had ze in 3,5 jaar niet gezien. Best een unieke waarneming maar het liep me zo ongeveer dun door de broek. Fucking mazzel gehad. Eigenlijk te veel van zulk soort gekke dingen meegemaakt en ontzettend veel speciale flora en fauna mogen bewonderen. Wat een geweldige natuur. Ongelooflijk. Nog nooit zoiets gezien en ja. Diepe zucht. Gewoon prachtig.

Hmmm. Mjah. Das 1 ervaring. En echt serieus. Echt, echt serieus. Het is maar 1 ding. Ik heb hier te veel mooie, gekke, lachwekkende, trieste, serieuze, fijne, grote, extreme, simpele en niet te verzinnen ervaringen opgedaan. Het is gewoon niet normaal. Daar kan ik gewoon echt wel een boek over schrijven. Weet uit gebrek aan overzicht even niet hoe ik dit alles kan samenvatten (als dat überhaupt al te doen is) dus ik laat het allemaal nog even lekker op me inwerken. Morgen in ieder geval weer op naar Kumari & kids. Das toch ook wel een lekker gevoel hoor. Van mijn hutje hier die ik inmiddels toch wel redelijk heb eigen gemaakt naar m'n 2e thuis. Daar heb ik het gelukkig goed mee getroffen en ben ik best trots op. Goed. Ik brei er maar weer eens even een eind aan en check vooral de foto's en video om een piepklein beetje beter totaalbeeld te krijgen.

Raaaauuwwwrrrr!!!!