GF

Daar zit ik dan. Bij Tasty Café ergens in het centrum van Tiru. Een dikke 10 minuten rijden met de rikshaw vanaf Thendral Nagar, 6th street. Je weet wel, daar waar m'n huis woont. Want het voelt toch eigenlijk best wel als m'n thuis. Met alle voor en nadelen die daar bij horen, want privacy is soms nog wel een issue. Vandaar dus in een café in het westerse gedeelte van Tiruvannamalai. Omringd door spacers of uhhh... ik bedoel; ernstig serieuze, spirituele blanke medemensen. Rastaharen, wijde pijpen, flubber schirts, baarden met vlechten, kralenkettingen, typische, engelse accenten vanwege uiteenlopende landen van herkomst en tsja. Mediterende hippie's op zoek naar enlightenment rondom Mt Arunachala, de heilige berg. Zulk soort volk.

Ik neem een slok van m'n cola en geef de iets te dikke (ik blijf subtiel) serveerster -dressed in saree- een seintje dat ie bijna leeg is. Met een soort van nee schuddend hoofd; de Indiase ja knikker. Die zit er inmiddels goed in. Koffie. Black coffee. Without milk. Die is hier best oké. Ik strek m'n rug en probeer een fijn plekje op 't houten bankje te vinden maar dat zit er niet echt in. Nog steeds een beetje verstijfd van mijn iets te primitieve slaapplek waar het soms lastig is rust te vinden. Met fijngeknepen ogen tuur ik onder het gevlochten bladerdak door naar buiten, genietend van het schaarse briesje afkomstig van de ventilator. Want het is heet. De temperatuur loopt gestaag op de laatste dagen. Het is geen uitzondering meer doorweekt te zijn rond het middaguur. Maar het went. Net als alles eigenlijk. Een scheur in een hutje die gedicht wordt met nog net geen dampende koeien stront, geïmproviseerd kinderspeelgoed gemaakt van een Sprite flesje, uitgemergelde bedelaars langs de kant van de weg. Letterlijk in de goot. Met een 'tender coconut' in m'n hand al lurkend en struinend langs de vele fruitkraampjes inclusief tientallen zo niet honderden vliegen. Met als achtergrondkoor een aantal brullende apen, fluitende eekhoorns, loeiende waterbuffels, krijsende kraaien en onderhandelende Indiërs.

Denk dit alles in op een plaats delict van zo'n 3 vierkante meter met het geluid van drilboren, claxons, onverstaanbaar geschreeuw, vuurwerk, muziek, ringtones + de geur van zweet, olie, stof, overrijpe bananen en frituurvet en je weet een beetje hoe het er hier in de stad aan toe gaat. Ooh ja. En het is hier rustig...

Pffooeee wat een opluchting. Op de één of andere manier zag ik 't begin van dit blogbericht als enorm obstakel. En deze meester in het uitstellen had er dus even geen zin meer in. Vreemd eigenlijk. Sinds een half jaartje (eigenlijk vooral sinds mijn India avontuur) ervaar ik het tastbaar maken van mijn gedachten in de vorm van tekst als een over het algemeen enorme opluchting maar de afgelopen twee weken (want zo lang is het alweer geleden) kon ik mezelf niet echt motiveren weer aan de slag te gaan. Bij het uitstellen van het noteren van mijn ervaringen hoopt alles zich op, overstroomt mijn hoofd van losse woorden en weet ik niet meer waar ik moet beginnen. Een gigantische berg met letters die ik voor mijn gevoel allemaal netjes op een rij moet leggen om maar enigszins in de buurt te komen van wat ik over wil laten komen. Wat een confrontatie. Iets dat in de essentie zo simpel is enorm opblazen. Daar ben ik blijkbaar best wel goed in. Maar ik heb er weer grip op. De aanleiding van mijn relatief lange afwezigheid sinds mijn laatste bericht in dit digitale dagboek heeft te maken met twee vrij grote (of eigenlijk afgrijselijk grote) veranderingen. Ten eerste mijn terugkomst uit Goa dat toch eigenlijk best wel een klein beetje aanvoelde als een beperking op mijn vrijheid en ten tweede de komst van (jawel) m'n meisie! M'n meisie. Iets waar ik alles voor aan de kant zet. En dat is af en toe wel eens lastig. Dat had even tijd nodig. Om precies te zijn 2 weken. M'n langste periode tot gewenning ooit. Ik was voor mijn gevoel bezig met het combineren van 2 thuizen (hé, we hebben een nieuw woord te pakken). M'n thuis hier in India en m'n thuis in Nederland in de vorm van die kleine (aka GF, aka Farla aka m'n meisie). Aandacht verdelen met oog voor 1 ding is een moeilijke opgave.

-----
Break! Ik zit midden in een mieren invasie! M'n been wordt gebruikt als brug tussen het te harde houten bankje en de tafel. Ik ben een schakel. Ik word gebruikt! Blijf van me af! *Springt als een malle in het rond om zich te bevrijden van de kleine, bijtende, rode terror mieren*. Dezelfde rode mieren die zich een aantal dagen geleden zelfs in mijn mond bevonden door het ongecontroleerd happen in een stukje 'vers' brood.
-----

Maar goed. Die kleine.

Het is raar om 's nachts alleen in slaap te vallen met de gedachten aan je vriendinnetje die een paar duizend kilometer verderop hetzelfde ritueel nog moet starten vanwege het tijdverschil. En het is nog gekker dit ritueel na 2 maanden te doorbreken met het fysieke contact waar ik daarvoor alleen maar van kon dromen. Het was 'Hello, Goodbye' tot de tiende toen we elkaar in de armen vlogen op Chennai Airport en een geweldig gevoel haar mee te nemen naar de plek waar mijn avontuur van start was gegaan. Voelen in plaats van beschrijven. Onbeschrijflijk. De koe op straat met rinkelende bellen op zijn blauw geschilderde hoorns veranderd in een moment van ultiem geluk als ik over m'n schouder kijk naar de bewonderende, glinsterende ogen van m'n meisie gevolgd door een glimlach van oor tot oor wanneer ze me aankijkt. Dat is mooi. Héél mooi.

Ik voel me rijk met ervaringen. Er komt maar geen einde aan. Uitdagingen, spanningen, onzekerheden, bevestigingen en vooral heel veel onvoorspelbaarheden maken mijn tijd hier tot één van de meest interessante en mooie ooit. Zoals eerder beschreven; superlatieven te kort. Priceless.

Voor de rest Eurocard Mastercard... haha!

Op dit moment nog maar een paar dagen bij Kumari thuis (de tijd vliegt) voor we ons gaan storten in de meest gruwelijke round trip ooit waarvan de kick-off zal plaatsvinden in Chennai. En hoe. Met een hereniging met m'n pappa. Die een business trip heeft weten te combineren met een meeting met mij. Anyone? Juist. Dat gaat te ver. Ik voel me soms écht de meest gelukkige gozer op aarde. Dat we dit laid back kunnen vieren in het meest sicke hotel van de stad is dan een leuke bijkomstigheid... haha! Vanuit Chennai doorvliegen naar de Andaman Eilanden (check vooral even wat plaatjes op Google) gevolgd door Kerala. Ik denk niet dat er meer uit valt te halen. Ik leef een droom.

Ik droom er nog even lekker bij weg en beloof dat er snel weer een update zal volgend. Heel snel.

Zie trouwens de onderstaande donaties die er in de tussentijd zijn binnengekomen! Te gek voor woorden! Geweldig. Hartstikke bedankt allemaal, daar kunnen straks prachtige dingen voor gerealiseerd gaan worden. Donaties blijven natuurlijk nog steeds meer dan welkom dus mocht je ook maar een paar losse euro's over hebben hou je dan vooral niet in! THANKS!!! Namens iedereen!

Nandri! Vannakam!

Tot snel!

------------

Donaties
Xing: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar) 
Alvin Groen: € 49,25 (zeep, olie, shampoo, tandpasta voor alle kinderen)
Henk & Jacqueline: € 87,78 (reis naar school voor alle kinderen)
Jacqueline klas inzameling: € 30,-
Joachim & Priscilla: € 20,-
Annie Schonewille: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Nicky van Puffelen: € 4,80 (eten voor 10 kinderen)
Kees Kranenborg: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Pascal Rijniersen: € 12,51 (kleren + schoenen voor 1 kind)
Priscilla van Noord: € 0,48 (eten voor een kind)
Theo Woudenberg: € 2,40 (eten voor 5 kinderen)
Anno Niem: € 2,92 (schoolboeken voor 1 kind)
Henk & Bea Stuut: € 87,60 (schoolboeken voor alle kinderen voor 1 jaar)
Malou Seijdel: € 14,43 (eten voor 1 kind)